Trots en blij als ik ben met de geboorte van Alyssa, laat ik geen kans onbenut om met foto's van haar aan de slag te gaan.
Het is echt een poppetje van een meisje, én, heel belangrijk, ze doet het hartstikke goed.
Ook op papa en mama ben ik apetrots. Ze doen het zo goed met hun tweeën en zijn 'gegroeid' nu ze een nieuwe status hebben. Ze hebben nu de zorg van een klein mensje. Een wezentje dat nog zo klein en hulpeloos is. Dát ze het goed zouden doen wist ik van te voren, maar als ik ze bezig zie; de manier waarop het kleintje uit de kinderwagen wordt getild, een omslagdoek om krijgt, ja, dan voel ik me zo trots en vind het zo enorm goed zoals ze zich in hun nieuwe positie wurmen. Geweldig gewoon!!!
Voor mij was de afgelopen week een soort van rollercoaster. Vooral wat emoties betreft.
En ik heb nóg, zoals gisteren, dat ik tranen in mijn ogen krijg als ik dat kleintje zie of vast mag houden.
Vrijdag had ik voor mezelf een vrije dag bedongen. Gewoon even helemaal niks. Geen gehaast, geen gedoe buiten de deur. Gewoon lekker relaxt thuis zijn.
Albert ging de Oranjetent hier op het veldje voor ons huis inwijden met de andere mannen van onze straat. Het EK ging officieel van start en daar wilden de kerels bij zijn.
Wat ik niet wist en waar ik pas aan het eind van de avond achterkwam was mijn torenhoge suikerspiegel. Het vervelende aan mijn lichaam is dat dit lichaam dus geen signalen afgeeft. Zo had ik bijvoorbeeld geen dorst, hoefde ik niet extra te plassen of iets dergelijks. Ik had het alleen erg warm. Máár dat heb ik wel vaker als de prednison wat hoger is; zweetbuien. Dus niet iets waar ik me meteen zorgen om maak.
'k Heb 's avonds wat Japanse Mix gegeten en omdat dát ook een suikerstijger is, had ik extra insuline gespoten.
Toen Albert 's nachts thuis kwam had hij zin in een boterham en kwam erachter dat er nog bruine bolletjes in de broodtrommel lagen. 'Wil je ook een bolletje?' was een logische vraag.
Tuuuuurlijk lust Alie een bolletje. 'Doe maar één met dat Coburgherham dat je vandaag gekocht hebt.'
Maar waar ik toen de mist in ging is bij het volgende; ik at eerst dat bruine bolletje op én controleerde daarna dus mijn suiker. Wat dus de verkeerde volgorde is.
Toen ik controleerde was mijn suiker; 27. Écht ik schrok me wezenloos.
En dan heb je de hele nacht nog voor je. Je kunt je misschien voorstellen dat ik niet lekker geslapen heb. Ik ben de hele nacht in touw geweest om mezelf te controleren. Toen de suiker gezakt was heb ik het alarm van mijn mobiel op half vijf gezet om dan nogmaals een keer te controleren.
Het is misschien overbodig te zeggen dat ik me gisteren helemaal niet zo tof voelde.
Ik voelde me moe en hangerig. Wél zijn Albert en ik 's middags even bij Alyssa wezen kijken (zie, we gaan nu al niet meer op visite bij Luuk en Myrte; nee, wij gaan naar Alyssa, hahahaha). Ik had haar immers vrijdag ook al niet gezien.
Het bezoekje duurde niet heel lang, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had haar weer even gezien en in mijn armen gehad. Héérlijk!!!
Natuurlijk moest ook het Nederlandse elftal voetballen en dat festijn werd hier in de straat wederom in de oranjetent bekeken. Maar aangezien ik me nog steeds niet tof voelde besloot ik de eerste helft gewoon thuis te blijven en de tweede helft in de tent aanwezig te zijn.
Maar toen ik die tweede helft in de tent was voelde ik me beslist niet top. Je kan toch niet echt lekker zitten en ik wist niet hoe ik hangen of zitten moest. Het was overigens wél goed te volgen, (dankzij een beamer) de tent was gezellig ingericht en diverse dames hadden lekkere versnaperingen mee genomen.
Toen de wedstrijd over was heb ik Albert verzocht mij terug naar huis te brengen. En zo bracht ik de rest van de zaterdagavond gewoon in ons huis door, terwijl de rest van de straat het bere-gezellig in de oranjetent had.
Vandaag, zondag, is Albert naar de bakkerij te werken en ben ik lekker alleen. En wederom geen plannen gemaakt, alleen maar niksen op de bank.
We aten macaroni met ham en kaas, één van mijn favoriete gerechten. Maar hoewel ik behoorlijk had gespoten en ik ook wel wat bang was of het misschien toch te veel zou zijn, bleek ik een uurtje na het eten alweer op 23 te zitten. En een uurtje daarna op 18 (ondanks de 6 E novo rapid die ik meteen na die 23 extra heb gespoten).
De vertwijfeling begint bij mij toe te slaan. Is er iets aan de hand?? Waarom zijn mijn suikers zo op de hobbel??
Om vijf uur is het 11, maar een uurtje later is het weer 15. Ik word hier zo zenuwachtig van.
Natuurlijk begin ik meteen te googelen. Ik lees dat stress en emoties de oorzaak kunnen zijn van hoge bloedsuikers. Feit is wel dat ik inderdaad een behoorlijk gestresste week vol met emoties achter de rug heb. Maar kunnen mijn suikers daarom zo van de rit zijn??
Het ergerlijkste vind ik zelf dat mijn lichaam geen signalen geeft. Ik moet me dus puur op het controleren richten. Mijn vingertoppen zijn blauw en beurs, hihihi.
Nu is de vraag; is het nodig dat ik morgen mijn arts in het UMCG bel? Tijdens het googelen kom ik ook allerlei termen tegen zoals ketonen en keto-acidose. En als ik dát lees voel ik me behoorlijk ongerust. En niet alleen ongerust, maar het maakt me ook kwaad dat mijn lichaam niks aangeeft. Ik kan potjandokie wel van m'n stokje gaan zonder enige vorm van waarschuwingen vooraf. Waardeloos!!!
Ik vraag me steeds af of de naaldjes, die ik gebruik bij het insuline-spuiten, wel lang genoeg zijn. Krijg ik wel voldoende novo rapid binnen?? Of reageert mijn lichaam niet meer goed op deze soort insuline?? Dát zou toch ook kunnen?? Of niet?? Pfffff, vragen, vragen en nog eens vragen....!!
Vanavond blijf ik dus meerdere keren controleren. Beter te vaak, dan één keer te laat, toch?? En alles wat ook maar enigszins neigt naar extraatjes worden resoluut weggelegd en genegeerd. Ik zou op dit moment niet eens in de verleiding kunnen komen, zo zit de schrik er in.
Dus gewoon koffie zónder koekje. Geen chipjes of iets anders later deze avond. Even pas op de plaats maken. Alhoewel ik nu ik dit schrijf een suiker van 8.8 heb en daar ben ik bijzonder tevreden mee.
Heeft er iemand van deze bloglezers ervaring met langdurige hoge suikers, ketonen en keto-acidose, laat het me dan alsjeblieft weten (sanstein@live.nl). Het is de allereerste keer in vijftien jaar diabetes hebben, dat ik me zó onzeker over mijn suikers voel. Dus alle tips of wat dan ook zijn van harte welkom.
Ik hoop dat ik me voor niks zorgen maak of onzeker ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten