Twee goeie nachten....

Ik heb al twee nachten goed geslapen. Joehoeeee voor mij!!!
Slapen was momenteel een drama, doordat ik weer eens zoveel hoest. Donderdag stond het huilen me nader dan het lachen. Ik voelde me kloten (excuses voor m'n taalgebruik) met een hoofdletter K. 
Ik had die nacht weer niet geslapen en was overdag hondsmoe. 
Echt lekker slaap inhalen lukte ook niet want zodra ik ging liggen begon ik weer eens te blaffen als een zieke hond.
Je vraagt je dan toch sterk af óf die hele iv-kuur überhaupt wel iets gedaan heeft. Het kan toch niet zo zijn dat ik na vier weken intensief kuren nu alweer aan een volgende kuur toe ben?? 
Ik had heel in het begin de indruk dat ik opknapte. Dat het hoesten afnam. Dat de kortademigheid afnam. Dat ik minder sputum ophoestte. In de laatste week van de kuur begon ik alweer meer te hoesten. Iets dat ik eigenlijk al een paar jaar bemerk. Ik heb wel eens gevraagd of dit een soort van allergische reactie kan zijn, want het is geen productieve hoest. Het lijkt meer op een soort van kriebelhoest. 
Maar volgens mijn longarts in het UMCG is dit onmogelijk. En tja, als hij het zegt...;-(!! 
Ik houd toch mijn twijfels hierover. 
Desalniettemin maak ik me meestal geen zorgen als ik tijdens de laatste week kuren weer meer begin te hoesten, omdat het er in mijn geval 'bij hoort', hoe raar misschien ook. Maar deze laatste week was het toch anders. Het hoesten was nu juist wel een productieve hoest. Ik hoest redelijk wat sputum op. 
Het is verschrikkelijk afmattend en ik word er behoorlijk kribbig van. 
Maar nu ik weer (trouw) de Tobi inhaleer, lijkt het hoesten wat af te nemen. Met als resultaat dat ik al twee nachten een 'rustige' nacht heb gehad. En dat is voor de verandering ook wel eens fijn.

Wat overigens heel goed gaat momenteel zijn mijn bloedsuikers. Die zijn gelukkig in een goed vaarwater terecht gekomen. 
Afgelopen week had Albert voor mij een Mango-Banaansmoothie gemaakt en tja, dát zorgde wel even voor hogere waardes, maar dan weet ik wél waar die hoge suikers vandaan komen. Ik had bij mezelf gedacht dat ik de 20E langwerkende insuline wel weer wat naar beneden bij kon stellen, mijn prednison is immers weer terug op 5 mg, maar blijkbaar was dat nog iets teveel van het goede. De volgende dag waren mijn suikers wat aan de hogere kant, dus wist ik dat ik de langwerkende nog maar even op die 20E moet laten. Het is ook niet erg, dat verlagen komt vanzelf. Ik moet alleen even geduld hebben. Een eigenschap die me meestal moeilijk af gaat.  

Verder kabbelt het hier voort. Alle oranje-achtige versiersels zijn opgeruimd en naar de zolder verbannen. Even geen oranje meer voor ons. Hahaha. 
De oranje-tent staat nog wel steeds op z'n plek en blijft sowieso staan tot de normale buurtbarbecue van aankomende zaterdag.  En met die normale buurtbarbecue bedoel ik de jaarlijkse barbecue, dus niet de barbecue die we gewonnen hebben bij rtv Drenthe. 
Albert en ik nemen dit jaar, samen met nog een koppel hier uit de buurt, de honneurs waar. 
Op dezelfde dag, de 30e, viert het dochtertje van mijn vriendin Patricia haar allereerste verjaardag en staat ook HET evenement in Valthermond plaats; de jaarmarkt. Ik krijg het dus nog druk. 
Ten eerste buig ik al een paar weken mijn hoofd over een geschikt cadeautje voor de kleine Indy. Het is zo moeilijk iets te bedenken voor zo'n hummeltje van één. 
Gelukkig heb ik nog een paar dagen om iets te kopen......dat word dus nog flink zoeken!!!