Druk frustrerend zijn......

Mijn lieve kleine nichtje Alyssa is weer thuis. Gelukkig maar!!!
Het is toch absoluut niet leuk als zo'n kleine wurm zo zielig in het ziekenhuis ligt aan de toeters en bellen. En zoals ik begreep hebben ze haar ook best wel veel geplaagd.
Met infuusjes die losraakten en opnieuw geprikt moesten worden. Een voetje dat in zoutwater moest waardoor ze het op een brullen zette.
Gisteren zagen we dat er op beide knuistjes blauwe plekken zaten. *zucht*
Sinds een paar dagen kreeg ze haar antibiotica niet meer via een infuus (nadat hij voor de zoveelste keer gesneuveld was), maar werd het haar gegeven in de vorm van een drankje. Op goed geluk, dat wel. Want meestal lukt het niet zo goed om die kleintjes een drankje te geven. Óf ze willen het simpelweg niet, óf ze spugen het meteen weer uit.
Maar gelukkig vond ze het niet vies en bleef alles in het maagje.
En omdat het teentje en het teennageltje iedere dag beter werd mocht ze dus gisteren naar huis. Bij haar papa en mama, die uiteraard dolgelukkig zijn. Want ondanks het feit dat Alyssa nog maar drie weken in hun leven is, is een leven zonder haar al bijna niet meer voor te stellen. Het was zowaar rustig in huize Sanders - van Lottum. Gelukkig is 't moppie weer thuis om de boel weer lekker te ontregelen en de boel weer levendig te maken.

Verder gaat het hier gewoon z'n gangetje.
Het is fysiek erg rustig bij mij. Maar dat vind ik dus hélemaal niet erg.
Ik merk wel dat ik vaak erg moe ben. Zo is mijn moeder vanmiddag geweest, lekker koffie drinken, maar merk ik 's avonds dat zo'n middagje babbelen wel erg intens is doordat er niks meer uit mijn handen komt. En ik moet me opladen, want morgen is er de jaarmarkt in Valthermond én hebben we de gewone buurtbarbecue.
Dit jaar heb ik ook nog eens aangeboden om die barbecue te regelen samen met Albert. Gauw hebben we een ander stel gevraagd of zij ook mee wilden helpen en gelukkig doen ze dat graag, zodat de taken eerlijk verdeeld worden. Hoewel ik zelf eigenlijk niet zoveel hoef te doen, ben ik er onbewust wel heel erg mee bezig. Zijn alle boodschappen binnen, redden we het met alleen de oranje-tent of moet er nog een tent bij ivm eventuele regen, heeft Albert die extra aardappelsalade nu wel of niet gekocht, etc etc. En ook dít is best vermoeiend. Toen ik vanavond hoorde dat hij iets niet had gekocht, wat wél op het boodschappenlijstje stond, raakte ik opeens kribbig.
Het is dan vooral de frustratie die me dwars zit. De frustratie dat ik niet meer zélf die boodschappen kan doen. Dat ik dit soort dingen, die juist zo vrouw-eigen zijn, aan hem moet overlaten. Ik wil het allemaal zo graag zélf doen. Zélf die betrokkenheid voelen. Zelf kunnen overleggen met buurvrouw H. hoe we bepaalde dingen gaan aanpakken. Wie wát regelt en wie wát inkoopt m.b.t de grote dag.
Ik ben niet iemand die daar lang bij stil blijft staan. Die te lang hierover door moppert of miept, maar soms voel je gewoon even die frustratie en moet je even je gal spuwen.
Ik denk dat ik volgend jaar de eer om dit weer te organiseren maar aan me voorbij laat gaan.

Morgen is ook Indy jarig. Het dochtertje van mijn vriendin.
Ik had plannen om tussen alle activiteiten door nog even naar Borger te gaan om het meisje op haar verjaardag te feliciteren en een taartje mee te eten. Maar ik vrees, nou nee, ik weet wel zeker, dat dát niet gaat lukken. Wéér een frustratiemomentje. Niet te lang over nadenken. Gewoon hoofd omhoog en glimlachen. *zucht*
Mijn moeder en tante staan namelijk met allerlei ouwe troep op de jaarmarkt, die hier aan het einde van de straat plaatsvind. Tussen alle leuke, nieuwe spullen mogen de mensen ook hun rommelmarktwaar aanbieden. Onze toilet is morgen ook even hun toilet, dus ik kan eigenlijk niet de deur uit. Het zou raar zijn om dan weg te gaan. Komt één van hun tweeën langs voor een sanitaire pitstop, staan ze voor een dichte deur. Hoe lullig zou dat zijn??
En, ook heel belangrijk, ik moet mezelf morgen ook een beetje in acht nemen. Vanaf vijf uur word alles klaargezet en meestal loopt dat barbecue-feestje wel uit tot in de late uurtjes. Buurvrouw H. vond het onzin dat ik de fruitsalade ging maken, dat kon zij ook wel doen. 'Zorg jij nu maar dat je lekker goed uitgerust bent als de barbecue begint,' zei ze resoluut. 'Dus even zorgen dat je 's middags niet teveel doet, misschien even een dutje proberen te doen.' Het is zo lief en attent dat ze zo meedenkt.
En door dit alles schuift Indy's verjaardag heel langzaam wat naar de achtergrond.
Mijn vriendin had afgelopen week al gezegd dat ik me er niet te druk om moest maken en dat ze alle begrip heeft als het niet lukt morgen te komen, maar toch; het voelt zo lullig!!! En bovendien, je wilt ook zo graag.
Leuk is dus anders!!!

Zo voor nu even genoeg geklaagd. Even mijn happy-mood weer aanzetten.

Ik ga nu nog even lekker in bad badderen en relaxen. Ik hoop dat het niet te vermoeiend is want een vorige baddersessie staat me scherp (en heel negatief) voor ogen. Het is goed om het voor het slapen te doen, dan heb ik de rest van de nacht om knock-out op bed bij te liggen komen.

Welterusten allemaal.