Inmiddels is de rolstoel hier al lang natuurlijk, maar bij gebrek aan inspiratie voor een nieuw geschreven blog, heb ik besloten weer een oudje uit de kast te halen.....
Zo, we zijn net terug van het gemeentehuis in Exloo.
Een poosje geleden heb ik een nieuwe rolstoel aangevraagd. Dit omdat mijn huidige rolstoel mij is aangemeten in een tijd dat ik ruim vijfentwintig kilo lichter was en de rolstoel nu, anno 2009, bijna klem om mijn achterste zit als ik er gebruik van maak.
Vooral tijdens de wintermaanden, als ik dikkere kleding en een winterjas draag, is het hopeloos. Kleding gaat gegarandeerd vast zitten tussen de openingen aan de zijkant waardoor mijn kleding én heel erg vies word én beschadigd raakt.
Het wachten is nu op het moment waarop ik op wil staan en de rolstoel om mijn achterste blijft steken. Dat zal een hilarisch gezicht zijn, tóch wacht ik dat moment liever niet af....:-)
Ik kreeg vrij snel een uitnodiging van het CIZ om langs te komen voor de keuring....in Assen!!!
Maar die uitnodiging viel samen met de week dat ik met een infuuskuur zou beginnen en ik had hélémaal géén zin om dan ook nog eens naar een keuring te moeten.
Twee weken later kreeg ik opnieuw een uitnodiging, gelukkig dat de keuring en het gesprek met de ergotherapeute deze keer in Exloo kon plaatsvinden.
Maar het was die week verschrikkelijk warm en dat in combinatie met de kuur waar ik mee bezig was kwam het gewoon niet goed uit.
'Ik bel u als de kuur is afgelopen,' zei ik tegen de dame.
Zo gezegd, zo gedaan….
Vanmiddag mocht ik komen.
Wederom op een verschrikkelijk warme dag, waarbij je eigenlijk het liefste helemaal niks zou willen uitvoeren. Maar ik vond dat ik het niet kon maken om wederom de afspraak te cancelen. Bovendien duurt het ook alleen maar des te langer voor ik een nieuwe rolstoel tot mijn beschikking krijg.
En dus togen wij vanmiddag in onze snikhete auto richting het gemeentehuis in Exloo.
Zo langzamerhand zijn wij bekenden op de voormalige WVG-afdeling en dus werden we vriendelijk begroet door één van de ambtenaren.
De ergotherapeute zat al in haar kamertje en was van het zweverige soort. Een soort van Tinkerbell maar dan in het echt. Met een Ieniemieniemuis-stemmetje stelde ze de één na de andere vraag. Waarop ik steeds geduldig antwoord gaf, soms bijgestaan door Albert.
Hoe ver ik nog kon lopen. Hoe lang ik nog kon staan. Was ik altijd aan de zuurstof verbonden en zo ja, hoe deed ik dat dan in huis? Met een rugtasje op mijn rug door het huis schuifelen??
Toen we de vragenlijst doorgespit hadden was het tijd om een één en ander te gaan meten.
Mijn onderbeen, mijn bovenbeen en toen *slik* mijn heupbreedte. Alle cijfertjes werden keurig in de computer genoteerd en vervolgens begon ze te rekenen.
Ze legde de hele procedure uit en eindigde met het positieve nieuws dat het tegenwoordig allemaal heel snel kan gaan.
Nou, dat was in 1997 wel anders. Toen moest mijn rolstoel in Engeland gemaakt worden en vervolgens naar Nederland gebracht worden.
Wellicht heeft Schreuder nu al een rolstoel in hun depot staan die aan mijn wensenlijstje voldoet, dan ben ik over niet al te lange tijd de eigenaresse van een mooie, nieuwe rolstoel.
Eentje waar ik niet klem in blijf zitten.
Eentje waarbij ik me geen Bessie Turf voel. ;-)
Als we klaar zijn met de keuring merkt zweverige Ieniemieniemuis op dat het gesprek en de zogenaamde keuring, wel heel snel gegaan is. 'Dit betekend dat jullie nog iets leuks kunnen doen deze middag', besluit ze.
Nou, met deze warmte hebben we niet echt zin om iets te gaan ondernemen. We stappen gewoon weer in onze oven op wielen en rijden weer richting Valthermond.
Ziezo, dát hebben we ook weer gehad!!!
En nu dus maar afwachten wanneer de rolstoel komt....
Haha dat is wel een slim iets zeg!! Als ik niets weet te schrijven blijft het soms dagen (of nog langer) stil!! Slim bedacht om een oude blog opnieuw te plaatsen!!
BeantwoordenVerwijderenGr Sam