baby in de familie

Eindelijk, eíndelijk mag het verteld worden; mijn broertje en zijn vriendin krijgen een kindje.
We wisten het al een tijdje, maar nu ze de twaalf weken gepasseerd zijn mogen we het van de daken schreeuwen. Wat een fantastisch, heerlijk, opbeurend nieuws.
Wij worden dus voor het eerst écht oom en tante en mijn ouders worden dus opa en oma. En we genieten allemaal van onze toekomstige titels.

Mijn broertje is tien jaar jonger en ik kan me dus nog heel goed herinneren dat hij geboren is.
Ik zat op dat moment in de vierde klas en de meester had op één van de schoolborden een mooie tekening gemaakt waarop te lezen stond; 'Gefeliciteerd Alie met je kleine broertje', ik was uiteraard ape-trots.
Omdat er zoveel leeftijdsverschil was heb ik mijn broertje dus ook bewust zien opgroeien.
Dat leeftijdsverschil kwam natuurlijk omdat er in de jaren zeventig, ik ben in 1974 geboren, weinig tot geen onderzoek werd gedaan, naar ongeboren baby's met een erfelijke ziekte of afwijking. En mijn ouders vonden het risico toen té groot.
Halverwege de jaren tachtig was er al een hele vooruitgang op dat gebied, al moesten mijn ouders daarvoor wel helemaal naar Rotterdam omdat dergelijke onderzoeken nog niet in het noorden des lands plaatsvonden.
Men kon toen met negentig procent zekerheid zeggen dat de baby géén CF had en dat bleek dus ook te kloppen; Luuk werd meteen na de geboorte getest en had geen CF. Enkele weken later werd hij nogmaals getest en gelukkig was er niets in de uitslag veranderd.

Omdat we tien jaar schelen beschouw ik hem, ondanks het feit dat hij nu toch al zesentwintig is, nog steeds als mijn kleine broertje. Die het als klein jochie prachtig vond om bij mij en Albert te komen logeren in de vakanties. Albert was toen zijn grote held en hij keek enorm naar hem op.
Albert op zijn beurt betrok Luuk bij veel dingen en ondernam ook veel met hem; vliegerfestival in Emmen of naar de kermis in Musselkanaal.  En als we moesten oppassen, omdat mijn ouders 's avonds op visite gingen, luisterde hij zelfs beter naar Albert dan naar mij.
Toen ik nog een abonnement op het  Scheperziekenhuis had, kwam mijn moeder twee keer per dag op bezoek. Iedere middag alleen én 's avonds altijd met mijn vader. Op de woensdagmiddag en vrijdagmiddag kwam mijn broertje ook altijd mee. Met een tas vol kleurplaten, potloden, autootjes e.d. moest hij zich dan een anderhalf uur bij z'n grote zus zien te vermaken.
Toen Luuk een jaar of vijf was lag ik tijdens Sinterklaas in het ziekenhuis en hebben we als gezin aan mijn bed pakjesavond gevierd. En dat was niet de enige keer. Ik weet nog hoe hij een bestuurbare auto kreeg en van de lange ziekenhuisgang zijn persoonlijke parcours maakte.
Hij geloofde toen nog heilig in Sinterklaas.
Zijn sprong van de basisschool naar het voortgezet onderwijs, het schooltripje naar Noorwegen, mijn huwelijk met Albert toen hij veertien jaar was en toen zijn zestiende verjaardag. Het moment waarop hij een scooter kreeg en de straten van Tweede Mond onveilig werden gemaakt. We hebben het allemaal mee gemaakt en allemaal gezien.
Het behalen van zijn rijbewijs, het behalen van zijn eindexamen, een baan als timmerman en uiteindelijk het bouwen van zijn eigen huis die hij samen met zijn vriendin bewoont.
Allemaal grote én kleine mijlpalen in het leven van mijn kleine, grote broer. Want hoewel hij mijn kleine broer is, torent hij behoorlijk boven mij uit.

Soms heb ik nog wel eens de neiging om hem te vertellen hoe hij iets moet doen of hem wil adviseren, maar dan bedenk ik me dat hij zesentwintig is en helemaal niet op advies van z'n grote zus zit te wachten. Hij is nu zélf volwassen en mag zelf beslissingen nemen en maken.
Dat valt niet mee trouwens. Het is mijn natuur, mijn aard om een mening of advies te geven, omdat ik dat bij hem zo gewend ben. Dát moet ik mezelf dus echt afleren.

En toen kwam daar dan het bericht dat ze een kindje verwachten. Ik keek er niet vreemd van op want bijna al z'n vrienden van de basisschool zijn al papa, dus kon het niet lang uitblijven dat broerlief en schoonzus ook met heugelijk nieuws zouden komen.
Ik ben uiteraard laaiend enthousiast. Ben reuze benieuwd naar alles wat komen gaat.
Ooit hebben Albert en ik zélf ook met een kinderwens rondgelopen, maar gezien mijn longfunctie van toen werd ons dat afgeraden, dus die droom is in de prullenbak beland. Hoewel dat destijds een behoorlijke domper was kan ik niet zeggen dat ik er heel rouwig om ben. Ik heb nu zoveel aan mijn eigen dat ik er echt niet aan zou moeten denken ook nog voor een kindje te moeten zorgen. Het had ook niet gekund trouwens. Je hebt een kindje voor altijd en ik ben zelden heel fit. Fit genoeg om me met een baby bezig te houden, bedoel ik.
Sommige mensen vragen of ik het niet erg vind; om mensen om me heen te zien die wél aan kinderen beginnen. Mijn oprechte antwoord is dan dus; nee..!! Ik vind het helemaal niet erg. Ik ben blij voor hen en zeg maar zo; ik maak de lusten mee maar zij ook de lasten....hihihi.
Ik vind het leuk om op een afstandje de hele gang van zaken te zien vorderen. Ik ben trots op Luuk. En ik weet zeker dat hij een super-papa gaat worden.

Dus bij deze wil ik nogmaals mijn broertje en schoonzusje feliciteren met hun zwangerschap. Op naar juni jongens.'k Kan bijna niet wachten tot het zover is....!!!!