Week 8

Ik ben nu een week thuis en ik voel me zo zo. Dat wil zeggen; niet slecht en ook niet heel goed.
Vorige week bleek maar weer eens dat mijn longen nog behoorlijk pruttelden en daarom was ik blij dat er álsnog besloten was om de kuur drie weken te laten duren. Er kwam een heleboel sputum uit en je vraagt je soms af waar het in hemelsnaam vandaan komt; óóit moet ik toch eens een keertje leeg zijn.....??
Wat overigens wél geruststellend was, was de kleur. Die van heel vies bruin, veel lichter werd. En eindelijk, zo in het weekend kon ik concluderen dat ook de productie afnam. Hallellujah.....!!

Maar om nu te zeggen dat ik me super met een hoofdletter S voel, nou nee. Ik loop wat in de rondte, doe mijn ding, maar daar heb je ook alles mee gezegd. Kleine stukjes lopen vallen me nog steeds vies tegen. Ik moet alles in stapjes doen. Geregeld controleer ik mijn saturatie en zie dan dat deze zelfs in rust niet hoger dan 95 uitkomt. Bij inspanning blijf ik op 90 haken. Leuk is anders. Het is confronterend. En zoals jullie misschien weten doe ik liever niet aan confrontaties. Niet op (mijn) lichamelijk gebied......

Morgen komen echter ook mijn ouders even op bezoek met de kleine Alyssa. Donderdag is het namelijk altijd oppas-dag voor mijn vader en moeder. Tot voor kort alleen mijn moeder, maar pap is natuurlijk nu ook thuis en passen ze samen op. Iets waar ik me enorm op verheug.
Alyssa is nu acht maanden en al een klein dametje. Met haar mama als kapster is het al een kleine diva in de dop. Vorige week had ze zelfs een vlecht in haar haar. Hihi, zo lief.
Het klinkt heel erg cliché maar dat meisje is het beste medicijn dat ik me kan bedenken. Hoe ziek of ellendig ik me ook voel, als ik haar even zie kikker ik helemaal op. Daar word een mens blij van.

Morgen word tevens mijn scootmobiel opgehaald.
Ik denk dat ik acht jaren lang veel plezier van haar heb gehad. Het zouden ook negen jaren kunnen zijn. Wat ik wél zeker weet is dat ik al twee jaar nauwelijks gebruik van haar heb gemaakt. Ik gebruikte de scootmobiel alleen maar tijdens de zomermaanden en vorig jaar kan ik de keren zelfs op één hand tellen.
Wél zijn de kosten in de loop der jaren omhoog gegaan.
Toen ik mijn scootmobiel kreeg kostte deze nog iets van veertien euro per maand, inmiddels mogen we achtenveertig euro per maand neer tellen voor mijn snelheidsduiveltje. En dat terwijl ik hem amper gebruik.
Eerlijk is eerlijk; ik vind het zonde van het geld. Ik had er geen problemen mee gehad dit bedrag te betalen als ik hem dagelijks gebruik, maar aangezien ze nu hele maanden in de schuur staat te verstoffen, vind ik het best weggegooid geld.
Dus hebben we de gemeente gebeld dat we de scootmobiel in willen leveren. Op hun vraag waarom; zeggen we eerlijk dat de kosten niet evenredig zijn met het gebruik en hem dus te duur vinden. De mevrouw van het AWBZ-loket kijkt vreemd op. Blijkbaar is dit een heel rare reden.
Desalniettemin heb ik wel hele leuke jaren met het karretje gehad en heeft ze me ook naar leuke plekken gebracht. Ik denk echter niet dat ik haar ga missen......(hoop ik).