Ziekenhuisfobie (deel I)

Heel langzaamaan krabbel ik op en begin me weer een beetje Alie te voelen.
Ik hoest nu sowieso minder heftig en ook is de sputumproductie wat afgenomen. Mijn benauwdheid is ook stukken vooruit gegaan, al heb ik van die vlagen dat ik toch nog behoorlijk pufferig ben.

Er word me wel eens gevraagd waarom ik zo'n enorme ziekenhuisfobie heb opgebouwd. Ik kan daar heel lang over gaan nadenken, of heel kort. Maar om eerlijk te zijn weet ik het niet. Tenminste, ik heb wel een idee, of liever gezegd; een paar ideeën, maar óf dat nu echte redenen zijn...???

Ik denk dat mijn allergrootste probleem gewoon mijn aard is. Ik ben niet assertief genoeg.
Dat was in de pubertijd stukken erger. Er is mij toen keer op keer verteld dat ik gewoon eerlijk tegen de dokter moet zeggen hoe ik me voel en wat ik denk. En dát is dus net het probleem als je niet assertief bent; ik ben niet mondig genoeg.
Gelukkig ben ik in de loop der jaren wel wat assertiever geworden, maar nog lang niet genoeg!!!
Zet daar een intimiderende dokter tegenover en het plaatje word je gauw duidelijk denk ik.
Het is niet dat ik niet weet hoe ik het wil hebben, het is meer het echt onder woorden brengen van mijn gedachten.

Een voorbeeld; mijn tweede PAC is gesneuveld door toedoen van een zaalarts. Ik lag op dat moment in het ziekenhuis voor screening en aan het einde van deze screening was ik weer aan een kuur toe.
De zaalarts JP zou mij aansluiten. Dat ging niet zoals gewenst en hij heeft vervolgens zoveel druk op de spuit gezet dat het slangetje van de PAC uit de ader is geschoten, recht een halsader in. Héél knap als je er goed over nadenkt. Máár meteen ook heel onwenselijk.
Het betekende niet alleen dat ik een nieuwe PAC moest, maar ook een perifeerinfuus om de tijd te overbruggen tot ik mijn volgende PAC had gekregen.
Dat gewone infuusje zou JP ook wel even regelen. Hij kwam met een 'infuzenkoffer' bij zich en laadde alles uit wat hij nodig dacht te hebben. Inclusief roze infuusnaalden.
Waarop ik hem zei dat hij blauwe infuusnaalden moest gebruiken. Er worden ALTIJD blauwe infuusnaalden bij mij gebruikt en ook om een heel duidelijke reden. Maar nee, JP was gewend om roze infuusnaalden te gebruiken en dus werden het roze infuusnaalden. Óók bij mij.
'En toch heb ik liever dat je een blauwe naald gebruikt,' zei ik (toch enigszins aarzelend).
Nou het was alsof er iets ontplofte in zijn hoofd. Hij werd vuurrood en brieste toen: 'Wat is dat toch altijd wat met die eigenwijze CF'rs. Jullie doen allemaal alsof jullie zélf dokter zijn. Vorige week had ik ook al twee van die eigenwijze CF'vrouwen.......' Ik zag aan zijn gezicht dat hij er helemaal klaar mee was. Met de CF'rs bedoel ik.
En dus hield ik mijn mond. Geschrokken, verbouwereerd, geschokt, of zoiets. Ik liet hem in ieders geval zijn gang gaan (dom als ik ben).
Want wat ik al wist gebeurde natuurlijk; het infuusprikken lukte absoluut niet met een roze naald. Daarvoor zijn mijn bloedvaatjes te klein, te smal, te kronkelig, te dun. Het is altijd al een 'feest' om met een blauw naaldje te prikken laat staan met een roze naald.
Na drie pogingen met roze besluit hij tóch over te gaan op blauw. Het ligt voor in mond om te zeggen; 'ik zei het je toch.....', maar besluit wijselijk mijn mond te houden. Wél ben ik drie roze-infuusnaald-trauma's rijker.

Ook ben ik een keer aangeprikt op mijn PAC door een zaalarts die nog nooit een PAC had aangeprikt. Hij was daar erg nerveus over en toen ik hem aanmoedigde om de naald vooral zo diep mogelijk in mij te drukken weigerde hij dat omdat hij bang was door de bodem te prikken. Huh....?? 'Maar dat kan echt niet hoor', verzekerde ik hem. 'Er gaat niks door die bodem, het is juist de bedoeling dat de naald de bodem raakt.' Nee, hij vertrouwde dat niet, dus werd er geen gehoor gegeven aan mijn advies. Met als gevolg dat mijn PAC enkele dagen later er de brui aan gaf. Ik was des duivels. Niet alleen op de zaalarts, maar vooral op mijzelf. Ik wist toch dat de naald de bodem moest raken, ik wist toch dat hij de naald niet diep genoeg had geprikt. Omdat ik weer eens iemand niet op z'n tenen wilde trappen liet ik het maar begaan met als gevolg dat ik met de gebakken peren zat.
Datzelfde heb ik als een zaalarts met de naald van mijn PAC begint te klungelen. Officieel moet alles zo steriel mogelijk. Dat moet met een gewoon infuusje ook, maar met de PAC is hygiëne en steriel werken nóg belangrijker. Als ik dan een arts zie die handschoenen uit het handschoenendoosje haalt die op de kamer hangt, vind ik het moeilijk om te zeggen dat hij toch echt steriele handschoenen moet gebruiken. Ten eerste horen de artsen dat zélf te weten en zou ik het niet moeten hoeven zeggen en ten tweede; ik wil een arts niet op z'n nummer zetten, net als dat ik weet dat een arts dat niet van een patiënt wil horen. Dus wat doe ik dan in dat geval; ik houd mijn mond maar. Krijg je nooit kwade gezichten. Ik krijg dan alleen een onbevredigd gevoel naar mezelf toe, omdat ik mijn mond heb gehouden bij iets waar ik mijn mond bij open had moeten doen.
En omdat dit soort dingen en situaties vaker voorkomen in het ziekenhuis dan me lief is, loop ik het liefst met een grote boog om het ziekenhuis heen.
Ja, dat is naïef. Maar ik doe het om mezelf te beschermen. Zij kunnen op hun beurt geen fouten maken en ik hoef op mijn beurt niet lijdzaam alles laten gebeuren of tegen beter weten in mijn mond over iets houden.

Dát is dus één van de vele redenen waarom ik ziekenhuisopnames zoveel mogelijk vermijd. Omdat ik niet goed genoeg voor mezelf weet op te komen, omdat de meeste artsen behoorlijk intimiderend zijn én omdat ik nu al een paar keer heb mee gemaakt dat mijn PAC sneuvelde terwijl ik in het ziekenhuis lag.
Ik ben zelf erg zuinig met mijn PAC en wens alleen maar dat anderen ook zuinig met mijn PAC om zullen gaan. Zo zuinig en zorgzaam ik met mijn PAC thuis om ga, zo zuinig en zorgzaam gaat het ziekenhuispersoneel niet om met mijn PAC, dus wéér een reden om gewoon lekker thuis te kuren.


to be continued........