Jullie weten dat ik zo nu en dan een oude blog plaats die ik ooit eens op mijn Hyves-account heb geplaatst. Ook nu plaats ik een oude blog. Of liever gezegd; twee oude blogs, want eigenlijk horen ze bij elkaar.
Het gaat over één van mijn eerder geplaatste PAC's. Een moeizame operatie en in de tweede blog beschrijf ik dus de gevolgen van de operatie.
De eerste blog is geschreven op 19 april 2008, de tweede eind april.
Oke, ik ben weer thuis na een aantal daagjes Groningen.
Ik zag er als een berg tegenop en niet voor niets, zo blijkt nu achteraf.
Ik werd op een vier-persoonskamer geinstalleerd met een prachtig uitzicht
over de Oosterparkwijk van Groningen. Tegenover mij lagen twee oude besjes. Eén
van vierenzeventig die sinds twee weken in Zeist woont, en een vrouw van
zeventig uit Muntendam. Het vrouwtje uit Zeist was een heerlijk vrolijk mens,
die ondanks dat ze daar lag omdat er twee borsten waren afgezet, een hele
positieve instelling had. Kijk dáár houd ik wel van.
Het andere vrouwtje uit Muntendam zat duidelijk op de klaagstoel. Op
melodramatische toon vertelde ze ons dat ze COPD en diabetis heeft en dan ze
ook 'al' last heeft van botontkalking (ja, wie niet op die leeftijd...???).
Vervolgens krijgen we de medische status van haar zoon te horen (reuma) en dat
van haar overleden man (hartkwaal). Als ze ook nog de kwalen van haar huisarts
aan haalt (die al geruime tijd in de ziektewet zit), heb ik het al helemaal
gehad.
Het is duidelijk; ik MOET televisie, anders kom ik die twee dagen écht niet
door...:-} En gelukkig word de televisie nog diezelfde dag aangesloten en
verberg ik me achter een koptelefoon terwijl ik héél ergens in de verte de
neuzelende toon van Muntendam hoor.
Ik wil echt niet onaardig overkomen, maar eigenlijk kan ik er na dertien
jaar, volwassen afdeling, niet meer zo goed tegen de mensen die in
zelfmedelijden zwelgen.
Ze werken me simpelweg op m'n zenuwen.
Tussen alle bedrijven door mocht ik mij melden bij de anesthesie en
vervolgens kwam de longarts nog even langs en één van de chirurgen die bij mij
de VAP zouden plaatsen. Deze laatste leek erg veel op prinses Mariléne en
daarom noem ik haar dokter Mariléne.
Eigenlijk is iedereen het er over eens, het moet onder plaatselijke
verdoving gebeuren. Ik ben het daar uiteraard roerend mee eens, maar merk wel
dat ik donderdagochtend de hele ochtend misselijk van de zenuwen ben. Ik kan de
nare herinneringen aan het plaatsen van VAP nummer vier maar niet uit mijn
hoofd zetten en ben diep in mijn hart bang dat de operatie ook deze keer weer
een klein drama voor mij zal worden.
Dan komt professor Hoekstra binnen. Een oudere chirurg die dokter Mariléne
gaat assisteren bij de ingreep. Hij wil mijn oude VAP even zien en voelen en na
al dit druk- en knijpwerk knikt hij. 'Ik kan me voorstellen dat dit een
probleem is om aan te prikken.' Hij hoort mijn idee aan om het kastje een centimeter
of wat te verplaatsen, maar zegt dan meteen; 'dit moet wel onder narcose
gebeuren. Anders gaat dit een kwelling voor u worden.'
Chipperdechips.....!! Dat hoor ik nu dus niet graag. Maar het vreemde is
dat mijn zenuwen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik heb er blijkbaar vrede
mee.
Om kwart voor twaalf hijst de verpleging mij in mijn OK-jasje en ga ik naar
de derde verdieping waar al het snijwerk plaats vind.
Ik hoor van Sonja, de anesthesiste, dat er bij mijn operatie drie
anesthesisten aanwezig zullen zijn en dat geeft ook wel weer een vertrouwd
gevoel. Ik vraag haar om me asjeblieft héél goed in de gaten te houden en dat
beloofd ze.
Daarna hoorde ik een vrolijk 'welterusten Alie' en ben ik dus in slaap
gevallen.
Ik word wakker van een man die mij op mijn wang tikt. 'Hallo, wakker
worden.'
'Hallo, ik ben wakker', mompel ik suf. Ik draai mijn hoofd en zie tussen
mijn wimpers door dat het na zessen is. 'Je hebt een hele lage saturatie, dus
we willen je hier even houden.' Ik knik maar besef het eigenlijk niet echt.
Een paar tellen later hoor ik een bekende stem. Het is Jeanet Dik, een
verpleegkundige die járen op de longafdeling heeft gewerkt, zelfs nog een
poosje CF-verpleegkundige is geweest en nu dus blijkbaar op de OK werkt.
'Hey Alie, wat doe jij nu hier?' rateld ze. Versufd leg ik uit dat ik weer
aan mijn VAP ben geholpen. Als ik vraag hoe het met haar gaat hoor ik dat ze
inmiddels getrouwd is en zelfs een dochtertje heeft. Nou ja, zólang is het toch
nog niet geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien??
Blijkbaar wel dus.
Ik vraag haar naar Albert en ze loopt naar de telefoon om de
verpleegafdeling te bellen dat Albert moet komen. Jeanet haar dienst zit erop
en dus neemt ze afscheid met de woorden; 'doe je rustig aan? En doe de groetjes
even aan Albert van mij.'
Even later hoor ik de overbekende stem van mijn lieffie. Die trouw, zoals
altijd, naast mijn bed gaat zitten. Ik mompel dat ik misselijk ben en Albert
geeft dit door aan de verpleger die Alex heet. Ik krijg iets ingespoten tegen
de misselijkheid.
De uitslaapkamer is er niet gerust op dat mijn saturatie maar laag blijft
en roept de longarts er weer bij.
Die komt kijken en neemt wat instructies met Alex door. Ik mag vernevelen.
Met maar liefst drie soorten. Vervelend als je zo moe als een hond bent en je
moet ook nog je hoofd erbij houden. Nou ja goed, vredespijp in de mond en
lurken maar.
De saturatie schommelt op en neer en daardoor gaan er steeds, blijkbaar,
toeters en bellen achter mijn bed af. Ik hoor het achteraf allemaal van Albert
want ik kan me er dus helemaal niks meer van herinneren.
Het duurt lang, erg lang voor ik terug naar de afdeling mag. Het is
inmiddels half negen als ik 'optimaal' genoeg ben en Alex en iemand van de
verpleegafdeling brengen mij terug.
Muntendam roept; 'hè hè, dáár ben je. Ik dacht al, dat is helemaal mis.'
In heerlijk plat Gronings begint ze over haar eigen operatie die ook zo
lang heeft geduurd en dat de ruggeprik vre-se-lijk was. *zucht* Ik ben weer
terug.
Het plaatsen van mijn VAP heeft drie uur geduurd, meld professor Hoekstra
mij gisterochtend. 'Je hebt ons drie uren bezig gehouden jongedame. Ik had het
zweet op mijn voorhoofd staan,' grapt ie.
Daarna heb ik dus nog een uur of vier op de uitslaapkamer doorgebracht
omdat mijn longen toch een behoorlijke knauw van de narcose hebben gekregen.
Al met al was het dus voor het operatieteam geen pretje om mij op hun tafel
te hebben gehad.
Het zet me toch wel even behoorlijk aan het denken. Dít moet dus nu ook
echt de laatste VAP zijn. Ik weet zeker dat na afgelopen donderdag niemand mij
nog een narcose durft te geven en het plaatsen van een VAP zonder narcose is
helaas ook niet meer te doen.
Ik ben erg blij dat ie eindelijk zit en dat hij het ook nog maar heel lang
mag blijven doen.
Op dit moment voel ik mij nog steeds niet lekker. Ik had afgelopen nacht
koorts en was erg kortademig daardoor.
Nu dus hopen dat dit even een tijdelijke tegenvaller is en dat ik snel weer
de oude 'ik' ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten