Mama Tandoori

Jullie weten wellicht dat ik een boekenwurm ben. En dat ik sinds oktober vorig jaar de eigenaresse van een e-reader ben.
Dankzij mijn slimme buurman staat mijn e-reader vol met boeken die hij (ergens gratis) heeft gedownload. Waar ik dus héél blij mee ben aangezien ik zelf zo'n computer-kluns ben.
Mijn interesse op leesgebied is breed. Mijn voorkeur gaat naar thrillerachtige verhalen, al dan niet medisch, zoals de boeken van Tess Gerritsen en Karin Slaughter.
Maar, en lach niet alsjeblieft, ik kan ook genieten van oude jeugdboeken of boeken uit mijn kindertijd zoals: Pinkeltje, Otje en Pluk van de Petteflat. Waar ik dus ábsoluut níet van houd zijn boeken waar je het hoofd over breekt. Of boeken die maar niet opschieten.
Zo zag ik laatst het boek: Knielen op een bed Violen van Jan Siebelink in mijn e-reader. Pfffff, wat een beproeving. Na twaalf pagina's had ik een knallende koppijn en dacht ik; 'Waarom doe ik mezelf dit aan????' Dit was dus een voorbeeld van een boek die ik dus NIET leuk vind.

Onlangs had ik het boek Déjà Vu van Esther Verhoef uit gelezen. Een boek die ik persoonlijk geen topper van haar vind. Ik heb het boek Rendez-Vous ook gelezen en vond dat stukken beter. Maar dat is uiteraard ook smaken verschillen.
Het werd dus na Déjà Vu tijd voor een nieuw boek. En al bladerend in mijn e-reader kwam ik daar het boek 'Mama Tandoori' tegen van Ernest Van Der Kwast. Nou en die wil, nee, móet ik je aanraden.
Wat een super leuk, hilarisch boek is dit.
Het is lang geleden dat ik van tijd tot tijd zo heb gelachen tijdens het lezen.
En terwijl ik de eerste pagina's achter de rug had besefte ik dat ik, nog niet zo lang geleden, de schrijver van dit boek bij De Wereld Draait Door had gezien. Sámen met zijn moeder; mama Tandoori. En dus ging ik terug kijken. Want plots moest ik toch even weer het gezicht van dat piepkleine vrouwtje zien die menigeen de stuipen op het lijf jaagt. Dat Indiase vrouwtje dat alles maar gedaan krijgt omdat uiteindelijk iedereen bang voor haar wordt of al is.

Het boek heeft vooral iets komisch, maar is tegelijkertijd best tragisch vind ik.
De auteur van dit boek schrijft over zijn eigen ervaringen met zijn, op koopjes beluste, moeder die absoluut geen nee duldt. Het gezin heeft drie zoons waarvan Ernest de jongste is. Zijn oudste broer is verstandelijk gehandicapt, zijn vader is arts en zijn moeder, tja zijn moeder is gewoon mama Tandoori.
Die iedereen verwelkomt met de deegroller in haar hand. Haar motto; 'goedkoop is goed' is zelfs jaren later nog een soort van jeugdtrauma voor Ernest. Álles wat ook maar in de aanbieding is word mee naar huis gesleept. Twee pallets vol met Pennywafels, of dozen met kattenvleesbrokjes, terwijl het gezin geeneens een poes dan wel kater heeft. Wat goed is voor poes is ook goed voor het konijn, vind mama Tandoori en dus krijgt het konijn vanaf dat moment kattenbrokjes voor geschoteld. Wat het beest uiteraard links laat liggen, want hij is een konijn en wil konijnenvoer. Het weigeren van de kattenbrokjes maakt dat mama Tandoori hem voor straf op rantsoen zet; één blaadje sla per week.

de échte mama Tandoori

Zoals ik al zei; het boek is vooral komisch. Van tijd tot tijd lig ik schaterlachend, dubbel in bed en moet ik Albert, die niet leest, passages voorlezen. Ik zie het allemaal zo voor me.
Maar aan de andere kant heb ik ook een diep medelijden met het gezin Van Der Kwast. Vooral de vader krijgt het flink te verduren in het boek, en als ik lees dat hij van tijd tot tijd mompelt; 'was ik maar een rat in Bombay', vraag ik me toch af waarom hij in hemelsnaam bij die vrouw is gebleven. In haar ogen kan hij niets goed doen. Doet hij niets goed. En dat laat ze hem met regelmaat weten ook.
Dan de kinderen; ze zal ongetwijfeld dol op ál haar kinderen zijn, maar je voelt dat de liefde voor haar oudste, de zoon die verstandelijk gehandicapt is, het grootst is.
Alles wat in haar mogelijkheid ligt om haar zoon 'beter' te maken word geprobeerd; Jomanda uit Tiel, Lourdes, gebedsgenezers, etc etc. Niets word geschuwd. Tegelijkertijd houd ze zich bezig met de oorzaak van haar verstandelijk gehandicapte zoon. Eerst krijgt de buurhond Kelly de schuld en probeert ze die het leven zuur te maken. Dan is het de vloek van een oude geliefde en krijgt vader Van Der Kwast de schuld omdat hij degene is die haar uiteindelijk ten huwelijk heeft gevraagd.

Al met al is het een treurig gezin. Twee zonen die zich voor hun moeder schamen. Een vader die, in de ogen van zijn echtgenote, niets goed kan doen en nergens voor deugt en een moeder die zich als een mini-terroriste gedraagt en overal word gevreesd en gemeden.
Maar omdat ik tot nu toe alleen maar vreselijk moet lachen om dit boek, wil ik hem je toch aanrader. Echt, mocht je op zoek zijn naar een boek dat lekker leest, en waar je ook nog eens heel hard om moet lachen, dan zou ik Mama Tandoori kiezen. Je krijgt geen spijt, gegarandeerd.