....En ik zit weer in de lift. Godzijdank zou ik zeggen.
Ik heb een paar beroerde dagen achter de rug. Vooral afgelopen vrijdag voelde ik me ziek met een hoofdletter Z. Ik zat mezelf in de weg. Wist niet hoe ik zitten of liggen moest, elk ademteugje koste me moeite. Dat wil zeggen; nog meer moeite dan normaal. Ik voelde me als een vis op het droge.
's Avonds vroeg ik me in tranen af waarom ik niet gewoon naar het ziekenhuis had gebeld om te vragen of de Prednison wat opgehoogd kon worden. En waarom, wáárom (!!), is mijn aversie voor het ziekenhuis zo groot?? Ik maak het mezelf soms zo lastig. Had ik niet die enorme UMCG-fobie, dan had ik vrijdag naar Groningen gebeld en ervoor gezorgd dat ik onmiddellijk opgenomen kon worden. Maar álles, écht alles in mijn lichaam protesteert. Niet bellen, niet bellen, absoluut niet bellen want dan ben je de sigaar......
Ik besluit dan maar op eigen houtje de Prednison omhoog te gooien. 'k Ben er vertrouwd genoeg mee, weet wat ik doe en ben het nodig. Ik heb nog 20 mg tabletten in huis liggen. Hoger durf ik op eigen houtje niet te gaan. Ik zit immers ook met mijn suikers. Die altijd, zodra de Pred opgeschroefd wordt, als een jojo tekeer gaat. Met 20 mg speel ik op safe. Het is net om de eerste paar dagen te overbruggen. De eerste paar dagen van de kuur welteverstaan. Om de randjes iets zachter te maken, sowieso tot maandag, daarna zie ik wel weer besluit ik.
Afgelopen zaterdag heeft Albert een bruiloft om te fotograferen. Mijn moeder word weer ingezet als 'vliegende keep'. Ik besluit de hele dag lekker op bed te blijven. Alles staat voor me klaar en mocht ik iets nodig hebben dan kan ik mijn moeder, alias Mina Nightingale, altíjd bellen.
Alleen tussen de middag kom ik m'n bed uit om een boterhammetje te eten. Daarna duik ik m'n bed weer in.
Als Albert tegen half zeven 's avonds thuis komt voel ik me beter dan de twee dagen daarvoor. Ik ben bij inspanning nog wel behoorlijk kortademig, maar voel me weer enigszins mens.
Dat geld ook voor de zondag. Phoe, het is bijna niet te geloven hoe zo'n ommezwaai mijn lichaam gemaakt heeft in een dag tijd.
Inmiddels ben ik weer aan het afbouwen. De kuur slaat aan, gelukkig. Het kost de laatste paar jaren bijna een week om weer een beetje op de rit te komen, voor ik het gevoel heb dat de kuur iets doet zeg maar.
En hoe langzaam dit proces gaat, zo snel gaat het ziek worden dus ook. In een paar dagen tijd voel ik me van mwua; ik geloof dat ik een kuur moet regelen naar OMG; wat voel ik me k*t.
Eerlijk gezegd vind ik het soms beangstigend hoe snel en hoe ziek ik me kan voelen. Alsof ik de regie even compleet verloren ben.
Ik weet dat het erbij hoort. Maar ik ben liever van de struisvogelpolitiek; kop in het zand steken. Dit is altijd weer zo confronterend.
Ik ben dan ook enorm blij dat ik me weer wat beter voel. Natuurlijk ben ik nog maar een kleine week bezig en ben ik er nog niet, maar dat ik weer op mijn eigen vertrouwde manier kortademig ben, voelt al zoveel beter dan dat verstikkende gevoel.
Wat heftig dan weer hè Alie? Gelukkig word je steeds knapper in het zelf dokteren, hoewel dat natuurlijk ook een grote valkuil is.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je nog wat verder opknapt.
Dikke kus!
He Alie,
BeantwoordenVerwijderenJe had hem even goed te pakken dan pff balen en benauwd.
Gelukkig helpt de pred je goed, tsja na al die jaren doet ziek zijn nog steeds niet wennen en de vraag of je niet te vroeg/laat start met een kuur dat antwoord blijft altijd in het midden.. Sterkte en hopelijk vlug weer wat fitter.
Ha Alie,
BeantwoordenVerwijderenFiin dat je aan de beterende hand bent! Vind het ook altijd lastig hoor, wat wanneer etc.
Ondertussen zijn we bijna zelf volleerd longarts.
Enne het zijn geen Shetlanders maar IJslanders, die zijn groterven kunnen dus een volwassen mens totzo,n 85 kg dragen. Niet dat ik dat ben, haha, ik ben een vedergewicht. Maar ze lijken wel heel erg op Shetlanders, lekker ruig. Jammer dat jij allergies bleek te zijn.
Groetjes, Els