Opname (III)

....En ondertussen blijven we nog even door kuren in het gehate hotel. 
Het is zondag en dat betekent dat het hier énorm stil op de afdeling is. Nu is E4 al geen drukke, lawaaierige afdeling. Dat komt omdat één helft gesloten is omdat daar patiënten behandeld worden met radio activiteit. In het midden van de gang is dus een dikke zware deur die de straling daar binnen moet houden, wat dus ook betekent dat je helemaal niets ziet of hoort aan die kant van de afdeling. 
Dus zelfs op doordeweekse dagen is het hier rustig en kalm. 
Nou ja, dan moet er natuurlijk geen psychiatrische patiënte liggen, want dan word het meteen wél een levendige boel hier. 

Zoals je misschien hebt gelezen was de nacht van donderdag op vrijdag niet zo'n heel fijne nacht. Ik heb die nacht slecht geslapen, mede doordat mijn benen en heupen pijn deden. Vrijdag zelf voelde ik me dan ook gevloerd. Ik heb bijna de hele dag liggen slapen, totdat ik mezelf halverwege de middag een schop onder de kont heb gegeven en uit bed ben gegaan. Ik heb toen nog een blog geschreven om m'n zinnen te verzetten. 
's Avonds kwamen tot mijn grote verrassing mijn broertje, schoonzusje en de kleine Alyssa nog even langs. De kleine meid groeit als kool en het is fantastisch om haar bezig te zien. Ze krijg echt interesse in de dingen om zich heen. En terwijl haar papa en mama gingen eten, gaf ik de kleine de fles. 

Juist omdat ze nu al vijf maanden is, is ze enorm bewegelijk. Alles doet het aan haar en ze wil alles zien, aanraken en proeven. Ik wist toen Luuk met zijn gezinnetje weg ging dat ik die nacht uitstekend zou slapen. 
Én dat gebeurde ook. Ik heb zelfs belachelijk goed geslapen. 
Waarom belachelijk?? Omdat het op onze afdeling een chaos was die nacht. Een patiënte met een psychose hield de andere bewoners van deze afdeling wakker en het personeel flink bezig. En Alie?? Alie sliep als Doornroosje en heeft hé-le-maal niets van deze crisis mee gekregen. Áls ik slaap, dan slaap ik ook goed.....
De volgende dag, toen de verpleegkundige mijn bed stond te doen, hoorde ik een afschuwelijk gekrijs en gegil op de gang. De verpleegster melde dat dát nou de mevrouw van vannacht was. Huh? Welke mevrouw van vannacht?? En toen begon ze dus te vertellen. Klaarblijkelijk is de beveiliging nog geweest en mensen van de psychiatrie, dus behoorlijk druk zo midden in de nacht. 'Maar,' zo verzekert de verpleegster me, 'ze ligt nu vastgebonden op bed dus je hoeft je geen zorgen te maken...' Pfff, dat is zeker een opluchting. Al moet ik wel zeggen dat ik het wel heel triest vind als mensen zo de weg kwijt zijn dat ze vastgebonden moeten worden.  

De zaterdagmiddag komen de vier dametjes uit onze straat langs. Altijd gezellig en altijd leuk. Ik kreeg een enorme kilozak met snoep dus dat word stiekem snoepen, veel suikers controleren en extra bijspuiten vermoed ik. Naast de snoep hadden ze nog wat tijdschriften meegenomen dus ik zal me zeker deze laatste dagen hier niet vervelen. 
Vandaag zijn mijn ouders geweest. Albert, die vorige week ook al had vrijgenomen, ging dus gewoon naar z'n werk terwijl mijn ouders op bezoek kwamen. En zoals altijd had mijn moeder natuurlijk weer veel lekkers voor me meegenomen. Ook dit bezoek was gezellig en ik heb m'n snaveltje weer goed zijn werk laten doen. Dat ik nog niet helemaal zo in m'n vel zit als zou moeten merk ik als ik een paar uur later toch echt moe raak van het bezoek. Ik denk trouwens dat het ook mede door de antibiotica komt. Dat is toch altijd weer een kleine aanslag op je lichaam. Als mijn ouders weer weg zijn zak ik achterover en doe even m'n ogen dicht. 

Morgen is het begin van een nieuwe werkweek. Ongetwijfeld zullen er dan dingen besproken worden. 
Mijn eigen longarts is vorige week nog even geweest en hij is, net als ik trouwens, een groot voorstander van thuiskuren. Zodra dat kan, moet het ook, vind hij. En ik ben het daar natuurlijk helemaal mee eens. 
Ik ben in de afgelopen paar dagen goed opgeknapt. Ik hoest niet meer zoveel en de sputumproductie is afgenomen. Waar ik het helemaal aan merk is de benauwdheid. Die is gelukkig stukken beter geworden. Het stukje van mijn bed naar het toilet is geen uitputtingsslag meer. Moest ik bij begin van mijn opname na een toiletbezoek eerst even bijkomen op de dichtsbijzijnde stoel, nu loop ik in één keer door. 
Ook de waardes van de controles die 's morgens worden uit gevoerd verbeteren met de dag. Was mijn pols vorige week nog boven de honderd, nu zit hij al weer een paar dagen daar onder. En dat geldt ook voor mijn saturatie. Bij aanvang van de kuur nog rond de tweeënnegentig en nu weer mooi rond de achtennegentig. Voor mij een extra bevestiging dat we de goeie kant op gaan. 
Zodra de zaalarts morgen langs komt zal ik haar vragen om de boel voor een thuis kuur op te starten. Als mijn eigen apotheek dan ook nog eens snel werkt zou ik in feite woensdag al naar huis kunnen.
Duimen dus. Want laten we wel zijn; het is nergens zo goed toeven dan thuis!!!