de week in een notendop

Vorige week werd ik na drie weken intensief kuren weer van het infuus gehaald. De kuur zat er op.
Hè hè, eíndelijk!!!!
Drie weken lijkt altijd ellenlang, maar in de praktijk is het ook zo weer voorbij.

Donderdag, hemelvaartsdag, was het de vaste pokeravond van Albert. Met een groepje buurmannen komen zij wekelijks bijeen om een kaartje te leggen. Of zoals ik gewoon zeg; stoere mannenpraatjes, veel blabla en de laatste dorpsroddels. Als je denkt dat vrouwen kunnen beppen, nou dan moet je die mannen eens horen.....
Op sommige van deze pokeravonden trekken de vrouwen ook met elkaar op. We zijn eens naar de bioscoop geweest, freubelen wat bij iemand thuis (ik woon in een echte creabeabuurt) of komen gewoon gezellig samen om ook wat te kleppen en te beppen.
Afgelopen donderdag kwamen de dames bij mij en hebben we de Nederlandse film Liever Verliefd gekeken. Een heerlijke meidenfilm waar je niet teveel bij na hoeft te denken. Ideaal dus voor een dergelijke avond.

Vrijdag heb ik de dag zo'n beetje slapend door gebracht. De medicatie van de afgelopen kuur zat natuurlijk nog in het lijf en dan zo'n intensieve avond er achteraan, dat betekend bij mij dus: "inhalen". En dat geeft ook niks, want een goeie middagdut op de bank is ook helemaal niet verkeerd....:-)
's Avonds zaten we aan de buis gekluisterd want de halve finale van X-factor werd uitgezonden. Nou moet ik eerlijkheidshalve erbij zeggen dat we kijken omdat Albert er graag naar kijkt. Mij boeit het niet zo.
'k Vond het nog wel grappig toen Blinde Ed mee deed, maar toen hij eruit ging was voor mij de interesse op een nulpunt beland.
Ik ben dan ook blij dat we aanstaande vrijdag de finale voorgeschoteld krijgen en dat het dan afgelopen is met die onzin.

Zaterdag was ik nog steeds moe en lamlendig. Maar ik vermoed dat de warmte daar ook mee te maken had. Het was drukkend warm en bij iedere stap die ik zette kwam er ergens wel een zweetdruppel uitrollen. En dat bij een hoge luchtvochtigheid maakte dat ik niet echt vooruit kwam. Iedere inspanning betekende extra benauwd zijn.
Albert verraste me door te melden dat hij een stukje ging fietsen. 'Schrik niet,' zei hij vrolijk. 'Maar ik denk dat ik een rondje ga fietsen.'
Huh...???!!!! Asjemenou!!!
Mijn vent die een fiets twee keer per jaar aanraakt; namelijk met nieuwjaarsdag als hij met de 'kerels' nieuwjaar gaat lopen en als hij klaar is met deze typisch Drents-Groningse traditie en weer naar huis wil. Diezelfde vent, die zijn fiets nog NOOIT als een leuk tijdverdrijf heeft gezien, stapt geheel vrijwillig op de tweewieler om te....fietsen?! De fiets wist waarschijnlijk niet wat hem overkwam. En ik ben ook helemáál vergeten om een foto van dit memorabele moment te maken. Jammer, jammer, jammer.
Toen hij 's avonds onder de douche stapte zag zijn gezicht vuurrood, en waren zijn nek en armen verbrand. Gelukkig lag er nog een tube After Sunnetje van Zwitsal in de koelkast. Lekker smeren maar....!!!

Had ik zaterdagmiddag nog hangend naar de finale van de vrouwen op Roland Garros gekeken, zondag was het uiteraard de beurt aan de heren. Het ging tussen Rafael Nadal en Roger Federer. Puur kijkplezier.
Albert moest werken en was dus om half drie pleite terwijl ik heerlijk en op m'n dooie gemak op de bank lag te wachten op datgene wat komen zou.
De eerste tien minuten heb ik nog mee gemaakt en toen was ook Alie pleite, maar dan op een heel andere manier.
Ik werd wakker van de telefoon. Moe als ik was dubde ik; wel opnemen of niet opnemen. Het bleek het telefoonnummer van mijn schoonouders te zijn, wél opnemen dus.
Het was mijn schoonmoeder die vroeg of ze bij me moest komen. 'Ehhhh nee, hoezo?'
'Omdat het zo begint te onweren.'
Onweren??? Ik heb nog niks gehoord, maar daarentegen lag ik natuurlijk ook in dromenland. Ik beloof haar dat ik haar bel als het natuurgeweld me te gortig word.
Misschien moet ik dat even uitleggen aan de mensen die mij niet zo goed kennen en wellicht nog nooit mijn blogs op Hyves hebben gelezen. Ik ben als de dood voor onweer.
Ik heb onweer nog nooit leuk gevonden, maar sinds er een onweersbui pal boven ons kleine dorpje hing, jaren geleden, ben ik dus abnormaal bang. Het knalde en flitste maar door en door en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest van angst. Die bewuste avond is inmiddels al ruim zeven jaar geleden want wij hadden onze Jack Russell nog niet eens. Maar sindsdien schijt ik dus als het ware zeven kleuren in mijn onderbroek als het begint te onweren. De mensen in mijn omgeving weten dat en als mijn wederhelft niet thuis is, is er altijd wel een lieverd te vinden die zich spontaan bij mij meld.
Met een blik naar buiten zie ik dat het enorm hard waait, wat dus ook een voorteken van onweer kan zijn. Albert heeft de parasol wel ingeklapt, maar er niet uit gehaald en dus stuur ik een sms naar de buren of de buurman de parasol eruit wil halen. De buren blijken niet thuis te zijn en dus stuur ik een sms naar broerlief. Die belooft meteen te komen.
Ondertussen pingt vriendinnetje Patries of zij me moet komen halen. Zij is zélf ook als de dood voor onweer én bovendien hoogzwanger. Ik ping terug dat het lief aangeboden is maar dat dat niet hoeft en dat Luuk al komt.
Broer heeft gelukkig zíjn wederhelft op zijn beurt ook meegenomen en dus slaak ik een zucht van verlichting; 'Mooi, dan kunnen jullie wel even bij mij zitten, toch?' Luuk grijnst van oor tot oor; 'Angsthaas.'
Geeft niks, ik heb alle reden om bang te zijn (denk ik).....
Het regent eventjes, maar de hoeveelheid stelt niet zoveel voor, ik hoor een paar knallen, zie een paar flitsen en zo snel als de bui gekomen is, zo snel waait hij dus ook weer over. De lucht breekt open en Luuk meld dat hij naar huis wil. Hij wil de rommel, die deze bui vermoedelijk ook bij hun in de tuin gemaakt heeft, opruimen. Bovendien heeft hij pieperdienst van de vrijwillige brandweer en met één blik op de pieper kan hij al constateren dat er her en der in Drenthe wateroverlast te bespeuren is. Gauw naar huis dus.
Mijn ouders, die 's middags op visite waren, komen ook nog langs en merken verbaasd op dat er bij ons in dit deel van Valthermond althans, niet zo veel regen is gevallen. Waar zij die middag geweest zijn stonden de straten blank.
Nou, hier viel het gelukkig mee. Een beetje meer regen had gerust gemogen hoor, maar onweer mogen ze wel houden.

De week die voor ons ligt is gelukkig geen al te drukke week. De agenda staat halfvol, of halfleeg, 't is maar net hoe je er tegen aan kijkt.
Gisteren was mijn schoonvader jarig en vierde hij zijn vierenzestigste verjaardag. Woensdagmiddag gaan mijn moeder en ik naar vriendinnetje Patries, mits ze zich goed voelt natuurlijk. En vrijdagavond staat er een afspraak in de agenda met de mevrouw waar wij ons aanstaande poesje van krijgen.
En tussen alle afspraken door; bijkomen en opladen voor het volgende uitje.