onweer

Nou nou, wat een on-Nederlandse temperaturen teisteren ons kleine kikkerlandje weer.
Zodra de temperatuur boven de 25 stijgt, voel ik me als het ware minder fit worden. En daarom hoop ik ook altijd dat de hitte gauw plaats maakt voor iets koelere lucht.
Alleen gaat dát weer vaak gepaard met hevige onweersbuien en laat ik daar nu óók niet zo van houden.
Ik ben nog bescheiden als ik zeg dat ik hartstikke bang voor onweer ben. Ik ben als de dood voor onweer. En als het KNMI én de ANWB nu ook nog eens waarschuwingen gaan geven, maakt mij dat allerminst rustig. Ik krijg dan buikpijn en voel me zeer, zééééér ongemakkelijk.

Wij hebben een hondje dat minstens zo bang is. Bennie is bij iedere onweers bui zo van slag dat zijn hartje zo'n beetje op hol slaat. Zelfs als het buiten donkerder word in verband met een regenbui, associeert hij dat met onweer, lichtflitsen en gedonder.
Eigenlijk is het natuurlijk heel zielig. Ik probeer hem altijd wel te troosten, iets wat me eigenlijk afgeraden is, maar ik krijg hem gewoon niet rustig.
In onze oude woning hadden we altijd een schuilplekje, nl de badkamer. Die zat centraal in de woning en had geen ramen. Het was er altijd pikdonker en om die reden eigenlijk ideaal om je verstoppen als het onweerde.
Ik verbleef er tijdens dat soort buien vaak. En inderdaad, vaak in gezelschap van onze harige zoon.

Ik heb het niet van een vreemde; mijn moeder is ook bang voor onweer. Eigenlijk is die op haar beurt weer bang gemaakt door háár ouders, mijn opa en oma. Die bij een onweersbui de kinderen, hoe klein ook, altijd uit bed haalden. En vervolgens met portemonnee en verzekeringspapieren op tafel, gingen zitten wachten op datgene dat komen zou.

Mijn ouders hebben ons, mij en mijn broertje, nooit uit bed gehaald bij een onweersbui, maar mijn moeder ging ook beslist niet slapen als je dacht dat ze kalmpjes op bed kroop. Nee, ze was wakker en hield alles in de gaten.
Ook ik lig niet lekker op bed als het 's nachts onweert. Vraag me niet hoe het komt, maar ik ben als de dood dat het inslaat en dát idee en de wetenschap dat er in ons huis een zuurstoftank staat, maakt me zéér angstig.

Gelukkig ben ik getrouwd met een man die allesbehalve bang voor onweer is. Albert maakt zich helemaal niet druk om onweer en tijdens de nachtelijke buien, waarop ik dus klaarwakker en rechtop in bed zit, snurkt hij er lustig op los. Als het me té heftig word en ik hem aanstoot, gaat er één oog half open, word er iets gemompeld in de trant van: 'maak je maar niet druk hoor.' En binnen een minuut hoor ik hem alweer tevreden verder knorren. Met andere woorden; ik en onze witte haarbal zijn de enigen in dit huis die zenuwachtig zijn.

Natuurlijk is een fikse bui soms lekker. Het zal een groot deel van de hitte wegnemen en het buiten wat aangenamer maken, maar er is een groot verschil tussen een gewone onweersbui en een enorme onweersbui.
Ik ben dan ook de eerste die buienradar in de gaten houd en zo de bui precies op de voet volgt. Waar hij zit, over hoeveel minuten wíj hem boven ons krijgen en wanneer hij weer ons land verlaat. (wij wonen in het grensgebied dus meestal koerst de bui naar de Duitsers)
Soms heeft buienradar het flink mis en hang de bui veel langer boven ons dan de voorspelling zegt, dat maakt me altijd wel wat pissig, want als ze zeggen dat het onweren maar twintig minuten duurt, is het errúg vervelend, voor zo'n angsthaas als ik, dat de bui ons dan drie kwartier in z'n greep heeft.
Ik ben dan gelijk tien kilo lichter kan ik je melden.

Maar goed, erover emmeren heeft nu geen zin. Er zit een gigantische onweersbui aan te komen en we krijgen er hoe dan ook vannacht mee te maken. Ik laat het maar een beetje over me heen komen, begin altijd spontaan liedjes te zingen zoals; alle duiven op de dam, tierelalie, tierelala en probeer hiermee de zenuwen wat te bedwingen.
Zodra de bui voorbij is, zal er weer een zucht van verlichting ontsnappen en is de eerstvolgende stop ons toilet. Waar ik dan alle opgekropte emoties angsten kan laten lopen........!!!!