onze buurt

Afgelopen vrijdag melde ik vrolijk dat ik grotendeels uit de lappenmand was geklommen. 'k Voelde me in elk geval fit genoeg om samen met mijn wederhelft naar de lokale sporthal te gaan om onze volleybalploeg aan te moedigen die zich hadden opgegeven voor het stratenvolleybaltoernooi.
Een jaarlijks terugkerend toernooi, waar veel animo voor is.

Mijn eega had zich eerder dit jaar in een soort van overmoedige bui aangemeld toen de buurvrouw aangaf dat ze nog 'vrijwilligers' voor dit toernooi zocht.
Dit was, in mijn ogen, een vreemde combinatie; Albert en volleybal?? Nu zal ik uitleggen dat Albert dus HELEMAAL NIKS met sport heeft. En dat terwijl hij uit een vrij sportief gezin komt.
Hij heeft tot ongeveer z'n vijftiende keurig voetbal gespeeld, zoals het hoort, maar toen had hij het ook helemaal gehad met die tak van sport. Zijn ouders vonden het wel belangrijk dat hij zich een andere sport opzocht, omdat sporten nu eenmaal erg belangrijk is.
En zo gebeurde het dat Albert ook nog een blauwe maandag op badminton heeft gezeten.

Maar zoals ik al schreef; hij heeft niets, maar dan ook helemaal niets met sport en al gauw deed hij ook niets meer op sport gebied.
Ook sport kijken, zoals heel veel mannen leuk vinden, boeide hem niet. Het irriteert hem dan ook mateloos als hij op een verjaardag (bijvoorbeeld bij z'n ouders) zit, waar dan de hele avond over voetbal en voetbaluitslagen wordt gesproken. Omdat het hem dus; a) niet interesseert en; b) hij nooit naar wedstrijden kijkt, dus ook niet mee kan praten.
Dat hij zich ergens in maart opgaf om mee te doen met het stratenvolleybal was dus op z'n zachtst gezegd opmerkelijk.
Het toernooi vond op 17 juni plaats en al snel kwam Albert tot de conclusie dat hij helemaal niet kón volleyballen, omdat hij juist die datum een bruidsreportage had staan.
Diep in mijn hart vond ik het erg jammer, want ik had Albert graag in actie willen zien...:-)

Ik was dus vrijdag op mezelf aangewezen. Tenminste; tot kwart voor vier. Toen kwam Albert even thuis en om kwart voor zes diende hij zich weer bij het bruidspaar te melden omdat toen de kerkelijke inzegening nog op het program stond.
Ik had verwacht dat Albert, zodra hij weer thuis zou komen, meteen op de bank zou ploffen. Niet meer in staat om boeh of bah te zeggen. Het was namelijk een lange dag geweest.
Maar toen hij om twintig voor negen weer thuis kwam, was meneer nog fris en vrolijk en had hij nog wel zin om onze ploeg aan te moedigen in de sporthal.
Een snelle check op het programma die de buuv mij gemaild had, leerde ons dat onze straat om negen uur weer een wedstrijd had. Dus werd het ook nog even haasten. 
Exact om negen uur kwamen wij de sporthal inrollen. En kon het aanmoedigen beginnen. 
Natuurlijk verloor onze straat en dat had ook alles te maken met het feit dat het vooral om de gezelligheid ging en niet zozeer om het winnen. 

We bleven nog even nahangen. Waar het uiteraard ook al snel weer gezelligheid troef was. Ik blijf erbij; wat wonen wij in een prettige straat. Ik voel me hier helemaal thuis. 
Dat komt natuurlijk omdat dit een nieuw stukje Valthermond is, waar de gemiddelde leeftijd zo rond de vijfendertig á veertig jaar is. Met andere woorden; allemaal leeftijdsgenoten en dat is wel zo prettig. 
Er is een vaste groep die elkaar telkens weer opzoekt; de mannen spelen hun wekelijkse potje poker en de vrouwen organiseren zo nu en dan ook iets met elkaar. Dat kan een bioscoopbezoekje zijn, of samen wat freubelen, want de meiden zijn echte crea-bea's. 
Vorig jaar zomer stond er een zogenaamde "oranje-tent" op het veld voor ons huis en was dat dé plek waar we niet alleen de wedstrijden van Oranje samen aanschouwden, maar ook gezellig samen kwamen en dan wat met elkaar kletsten, barbecueden of de mannen een balletje met elkaar trapten. Het voelde aan alsof we op de camping zaten, alleen dan in onze eigen straat met allemaal een stenen huis om in te wonen in plaats van de tent of caravan. 

In oktober gaan we met z'n allen (ons groepje) naar Preston Palace. 
De groep bestaat dan uit twaalf personen, mits iedereen uit het groepje mee gaat. Ik heb er al enorm veel zin in. 
Er moet uiteraard nog wel een één en ander geregeld worden en ik hoop dat dát allemaal, zonder al te veel gedoe, gaat lukken. En dan doel ik op de zuurstoflevering.
De laatste keer dat wij zuurstof wilden regelen voor een weekendje naar Arnhem, kregen we doodleuk te horen dat het niet mogelijk was een moedervat vloeibare zuurstof op plek van bestemming te leveren. Men wilde ons aan de cilinders zetten. Het probleem met die kleine, draagbare cilinders is dat er maar voor twee uur zuurstof in zit. Je begrijpt dat dát enorm lastig is als je een weekendje weg bent. Je wilt immers niet constant op de klok kijken en weer terug naar het hotel rijden om weer van cilinder te wisselen. 
Voorgaande jaren werd er altijd een moedervat vloeibare zuurstof geleverd mét een draagbaar tankje, zoals ik nu ook thuis heb. Reuze handig; je 'tankt' het kleine draagbare tankje op het moedervat en je kan er bijna een hele dag mee op stap. Dat ligt uiteraard ook aan de hoeveelheid zuurstof die gebruikt wordt. 

ambulox (moeder vat)

draagbaar tankje



cilinder


Ik zou het erg rot vinden als ons weekendje bemoeilijkt gaat worden door zoiets stoms als de zuurstofvoorziening. Want hoe vaak gaan we nu eigenlijk weg??? Nooit. Dus ik vind dat dit uitje door moet gaan!!! Zonder bureaucratisch geleuter en gemier van een zuurstofleverancier. Punt.
Ik ga me dan ook nog even hard inzetten om de boel goed geregeld te krijgen. 

Vrijdagavond, want daar was ik deze blog natuurlijk mee begonnen, was zoals altijd weer enorm gezellig. Onder het genot van een Pisang Jus en wat warme hapjes, luisterde ik naar de dolle boel om me heen en genoot ik volop.
Goed, onze straat heeft niet gewonnen. Bij lange na niet zelfs, maar daar draait het in het leven ook niet om. Het gaat om het idee en om de gezellige avond en sfeer die bij zo'n sportief samenzijn horen.