in de lappenmand

We zitten met z'n tweeën in de lappenmand.
Albert begon woensdag te kuchen, snotteren en met krakende stem te praten en dan is het uiteraard afwachten wanneer ik het stokje van hem overneem. Het is in ons geval helaas niet óf ik het stokje overneem, maar inderdaad;  wanneer. En dat was dus vrijdag het geval.
Ik werd wakker met een licht pijnlijke keel, maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Ik heb begin dit jaar een enorme keelpijn gehad, waar ik me echt niet lekker door voelde. Alle keelpijntjes vallen nu dus in het niet bij de keelpijn van eerder dit jaar.
Maar een heftige keelpijn of niet, het betekende wél dat er iets in mijn lijf stond te gebeuren. En jawel, zaterdag was het raak.
Mijn hoofd zat potdicht. Piepende oren, zere keel, verstopte neus, niezen, zweten etc etc. Een duidelijk gevalletje van verkoudheid.
En dan is ook alles je teveel.
Albert parkeerde zich op de grote bank, ik vleide me op de kleinere bank. En zo hebben wij dus dit weekend door gebracht. Met binnen handbereik een keukenrol (die tissues zijn flinterdun, daar snuit je zo doorheen. En de papieren zakdoekjes moet je toch iedere keer weer uit het pakje frummelen), Natterman keelpastilles, die ik zoveel effectiever vind dan de oeroude Strepsils. Twee spraypompjes Otrivin, één voor Albert en één voor mij. En natuurlijk thee, líters thee.
En ik heb mijn stoomkapje maar weer 'ns tevoorschijn gehaald. Lekker kamille en een paar drupjes tea tree erin. En stomen maar. Héérlijk!!!
Eergisteren heb ik 's nachts een kleine longbloeding gehad. Een kleintje maar, dus ik maak me niet meteen al te veel zorgen. Maar ik hoop uiteraard dat het (eenmalig dus) bij dat kleine bloedinkje blijft. Want ik zit nou niet meteen weer op een iv-kuur te wachten of op een opname. 
Dat we met z'n alles massaal ziek of verkouden worden is op zich ook niet zo vreemd natuurlijk. Het ene moment is het zo warm dat de mussen, bij wijze van spreken, dood van het dak vallen en een volgend moment is het weer zo kil en guur dat je de kachel maar weer eens aanzwengelt. Wie zou daar nu niet snipverkouden van raken??

Voor nu doe ik in ieders geval even rustig aan en hopelijk voel ik me gauw weer ietsjes meer de 'oude Alie'.