Wat hadden wij weer een geluk zeg.
In deze hoek van Drenthe viel de voorspelde onweer van gisteravond honderd procent mee.
Wel werd het broeierig klam tegen half tien en in de verte zag ik enorme lichtflitsen, wat mij uiteraard al angstig maakte.
Snel maakten Albert en ik nog een ronde met onze viervoeter. Waar hij normaal gesproken elk graspolletje besnuffelt en elke molshoop onder piest, zette meneer een looppas in die prima bij het leger had gepast. Er was simpelweg geen plaats voor uitgebreid snuffelen en onderzoeken. Met de oortjes strak naar achteren leidde hij ons in looppas terug naar huis.
Terwijl op tv de beelden van zuidelijk Nederland werden vertoond en ik een eerste ping kreeg van vriendinnetje P, dat het bij hun ook al flink tekeer ging, was het bij ons wonderwel rustig. Ja het rommelde iets. Niet iets waar je je gelijk zorgen om maakt.
Tegen half twaalf werd het duidelijk dat de bui ons iets dichter had genaderd en melde Albert bovendien doodleuk dat hij naar bed wilde.
'Nee hoor, zolang er nog iets rommelt en flitst blijven wij op,' was mijn stellige mening. En dus maakten we het onszelf gemakkelijk én gezellig en werd er een zakje chips open getrokken.
We keken nog wat gezellig tv.
En buiten gebeurde er..... niets. Geen donder en bliksem en een schuddende aardbol in Valthermond. Het bleef gewoon rommelen. En tegen kwart voor één was het dusdanig stil buiten dat we alles maar opruimden en naar bed gingen.
Ik had uiteraard eerst buienradar nog geraadpleegt en volgens deze gegevens zou het 's nachts rustig blijven. De eerstvolgende bui stond voor vanmorgen gepland.
En die kwam ook, alleen lag ik nog op één oor en heb ik van dat hele natuurgeweld niets mee gekregen. Onbegrijpelijk als je weet dat ik zo bang voor onweer ben.
Albert melde mij dat het had ge-onweerd waarop ik verbaasd constateerde dat ik niets had gehoord. Nou ja, beter van. 't Is ook niet zo prettig om wakker gehouden te worden door onweer, dus ik heb m'n nachtrust weer goed benut.
En oooohhhhh...., wat is het nu heerlijk aangenaam buiten. Zo mag het wel een poosje blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten