Otrivin(isme)

Wij zijn weer grotendeels uit de lappenmand. Een enkele proest hier en een enkele kuch daar en dat is het dan wel weer.
Ik heb niet meer het gevoel dat ik alle dagen stomen moet en ben overdag ook geen Otrivin meer nodig. En ook 's nachts laat ik dit goedje zoveel mogelijk voor wat het is.
Waarom??? Omdat ik een ex-otrivinist ben.
Watte Alie.....???
Ja het bestaat echt; otrivinisme.

Laat ik beginnen met te vertellen dat ik voor ik Albert leerde kennen nog nooit met dit spul in aanraking was geweest. Otrivin werd in mijn ouderlijk huis niet gebruikt. Mijn moeder had wél altijd een zogenaamde Vicks inhaler  in huis en had ooit een keer van mijn KNO-arts gehoord dat ze, in geval van een verstopte neus, het beste zélf zoutwater kon maken. Dus water koken en dan zoveel (huppeldepup) gram zout erdoor. (voor de exacte verhouding/dosering moet je bij mijn moeder zijn)
En dat werd dus altijd gemaakt als ik, of één van de andere gezinsleden, weer eens verkouden was.

Toen kreeg ik een relatie met Albert en bij hun in de familie stond altijd een spraypompje met Otrivin in het medicijnkastje. Volgens Albert een wondermiddel. En ja; inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat hij daar helemaal gelijk in heeft; verstopte neus, even een spray in ieder neusgat en jawel, binnen enkele seconden kun je weer vrij ademhalen. Wat een opluchting kan dat zijn zeg. Vooral tijdens de nacht. 
En vanaf dat moment kreeg de Otrivin ook een vast plekje in míjn leven. 
Bij een verkoudheid was hij mijn beste vriend.

Op een gegeven ogenblik was ik vaak verkouden. Tenminste; ik had vaak last van een verstopte neus. Niet dat ik dan ook meteen de andere symptomen van een verkoudheid had, nee het ging hier echt enkel en alleen om een verstopte neus. En zoals jullie weten; een verstopte neus is zo verdomde lastig. Dus ging er het ene flesje na het andere flesje Otrivin doorheen. Het gaf gelukkig vooral veel verlichting in de nachtelijke uren. 

Tijdens één van mijn ziekenhuisopnames trof ik een overijverige zaalarts, die na een klein onderzoek bij het begin van mijn opname constateerde dat mijn neus niet geheel vrij en open klonk, mij daarop meteen vier keer daags stomen met kamille voorschreef EN aanstuurde op een bezoekje aan de KNO-arts. 
Jakkie!!!! Ik heb dus helemaal niks met de KNO-arts. Eigenlijk heb ik gewoon níks met artsen in het algemeen, die zich gespecialiseerd hebben in hoofd-problemen, zoals dus een oogarts, een tandarts en ja, daar hoort dus ook de KNO bij. Het liefst ontloop ik ze allemaal, maar ja, dát kan dan weer niet....! 
Nu moet ik wel zeggen dat mijn angst voor de tandarts grotendeels verdwenen is, dankzij de angst-tandarts. Maar de KNO-afdeling is nog steeds een afdeling waar ik het liefst met een grote boog omheen loop. 
Het werd (en word nog steeds trouwens) zaalartsen niet in dank afgenomen als zíj opeens een bezoekje aan de KNO-arts voorstellen. 
Maar goed, ik mocht toentertijd mijn neus dus laten zien en zuchtend begaf ik mij naar het hol van de leeuw. Ik heb nogal wat slechte ervaringen op het gebied van de KNO en ik denk dat menig CF'er mijn verhaal dus wel zal herkennen. 
Eénmaal binnen bij de KNO mocht ik plaatsnemen op de stoel en zette de arts zijn mijnwerkerslamp op zijn hoofd om de binnenkant van mijn neus eens uitgebreid uit te diepen. Veel mmmmm's kwamen uit zijn giechel en ik werd met de seconde nerveuzer. 'Dus je hebt 's avonds voor je gaat slapen last van een verstopte neus?' was zijn vraag. 
'Uhhh ja. Maar als ik Otrivin heb gebruikt is het ook zo weer over hoor,' merkte ik opgewekt op, in de hoop dat mijn vriendelijke, opgewekte manier hem ervan zou weerhouden meteen met allerlei apparatuur aan de slag te gaan. 
'Das dan duidelijk. Je mag daar weer plaatsnemen,' zei de beste man terwijl hij naar de stoel bij zijn bureau wees. Ik keek Albert aan, maar die was natuurlijk ook niet veel wijzer geworden van het onduidelijke gemurmel, en haalde zijn schouders op. 
'Dit lijkt me een typisch geval van Otrivinisme,' zei de arts terwijl hij een receptenboekje erbij pakte. 'Een wat?' vroeg ik.
'Je bent Otrivinist.' 
Ik stond op het punt om hem te vragen of hij misschien een soort van grapje maakte, maar nee, aan zijn gezichtsuitdrukking zag ik dat ome dok bloedserieus was. 
'Je bent verslaafd aan Otrivin. En omdat je slijmvliezen zo gewend zijn geraakt aan de Otrivin raken ze opgezet waardoor je het gevoel hebt dat je neus verstopt zit.' De arts schoof een receptje over de tafel naar me toe. 'Je moet de Otrivin laten staan en dit gaan gebruiken. Het werkt net als de Otrivin met een spraypompje, maar zorgt ervoor dat je slijmvliezen weer rustig worden. Ik keek naar het receptje voor me en onwillekeurig gingen mijn gedachten naar mijn zwager; die dus plots niet één verslaving had, namelijk het roken, maar te maken had met twee verslavingen. Want ook híj is Otrivinist. En op dat moment misschien een wel grotere Otrivinist dan ik ooit geweest ben. Hij had destijds, als een echte verslaafde, overál een Otrivinpompje liggen; in zijn jaszak, in de auto, in huis, etc etc.
Dat was destijds, dus ik weet niet hoe het nu met zijn Otrivinisme staat. Wie weet is hij ook gestopt, net als ik destijds.
Want ja; ik moest dus stoppen; cold turkey. En dat was niet fijn. Want, hoewel ik geen afkickverschijnselen kreeg zoals je die bij andere verslavingen kunt verwachten, had ik natuurlijk in de beginperiode na het stoppen nóg steeds last van die opgezette slijmvliezen, dus last van een 'verstopte' neus. Dus slapen; hó maar. Ik werd er kregel van. Gelukkig had ik van de KNO-arts iets gekregen waardoor de slijmvliezen wel snel herstelden en ik ook vrij snel geen verstopte neus meer had.
Albert vond het juist wel grappig dat ik dus een ex-Otrivinist was en plaagde mij veelvuldig met mijn 'verslaving'.

Wat ik door dat alles wel geleerd heb is dat Otrivin niet een heel onschuldig goedje is, zoals ik voor die tijd altijd dacht. In de bijsluiter staat ook duidelijk dat je het niet langer dan een week mag gebruiken en dat staat er dus niet voor niks. Daarom gebruik ik de Otrivin nu ook alleen nog maar als ik écht niet anders kan. Ik wissel het zoveel mogelijk af met stomen, heel veel stomen, en spoelen met NaCl, dat ik natuurlijk standaard in huis heb. De Otrivin is een hulpmiddel, die me overigens heel goed helpt hoor, daar niet van, maar wél één waar ik niet al m'n geld op moet inzetten. 
Een verkoudheid zoals de afgelopen week was ik maar wat blij dat ik Otrivin in mijn kastje had staan, maar zodra ik ook maar iets van verbetering merk, gooi ik het pompje achteruit en ga ik op de natuurlijke (lees; minder schadelijke) manier verder. 
En zoals ik al zei, steken we allebei ons lieflijke hoofdje al weer uit de lappenmand en gebruiken we géén Otrivin meer.

En voor een ieder die de Otrivin elke dag gebruikt; denk nog eens na als je dit verhaaltje leest en jezelf erin herkent. Krab jezelf eens achter je oren; misschien gebruik jij ook de Otrivin op een manier die niet gezond en verstandig is. 'k Weet helaas uit eigen ervaring dat iets als Otrivinisme heel gemakkelijk je systeem in sluipt.