nog 24 uur....

Nog 24 uur en dan .............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................., weten we of we eíndelijk iets gewonnen hebben in de Oudejaarsloterij.

2011

Het jaar loopt ten einde. En zoals ieder jaar blik ik ook nu weer terug op het afgelopen jaar.
Wat kan ik zeggen van 2011?? Was het een goed jaar, kon het beter, wat waren de hoogtepunten en dan ook maar gelijk, wát waren nu de dieptepunten??

Mijn eigen gelukspuntje is dat ik dit hele jaar niet in het ziekenhuis heb gelegen; driemaal hoera voor Alie!!! Verder heb ik dit jaar vijf maal een infuuskuur gehad, wat ik persoonlijk nog best vind mee vallen (al denken anderen daar anders over) en zit ik, nu vier weken na het beeindigen van mijn laatste kuur, nog steeds opvallend goed in mijn vel. Bijgelovig als ik ben zal ik meteen afkloppen!!!
Meteen terugkomend op mijn gezondheid; het is geen topjaar geweest, maar ik heb ook beslist slechtere jaren gehad. Met andere woorden; ik ben zelf redelijk tevreden hoe de huidige zaken er voor staan.

Een ander hoogtepunt van 2011 was natuurlijk de geboorte van Indy. Het dochtertje van vriendinnetje Patries. De kleine wurm is nu alweer een half jaar oud en groeit als kool. Inmiddels lacht ze volop en ontdekt ze de wereld om haar heen, op haar manier. Héérlijk om te zien trouwens.

Begin oktober kregen Albert en ik te horen dat wij zélf ook oom en tante worden. Mijn kleine grote broer word papa. En in juni wordt de kleine verwacht. Reuze spannend natuurlijk. Vandaag is het stel naar de verloskundige geweest voor een echo, waarbij dan meteen bekend zou worden wat het geslacht van de baby zou zijn. Maar baby Sanders heeft zijn of haar eigen regie, want voor de verloskundige was het niet goed vast te stellen wat het nu gaat worden. Hopelijk werkt de baby de volgende keer wél mee, want je begrijpt; we zijn allemaal vréselijk nieuwsgierig.

2011 begon trouwens voor ons niet zo leuk. Onze poes, die al vijftien jaar was, was zo ziek dat we haar in hebben laten slapen. Het was het juiste om te doen, maar oooohhh, wat heb ik het hier moeilijk mee gehad.

Ik ben een groot dierenvriend en ben stapel op onze huisdieren. Bij gebrek aan  biologische  kinderen zijn dit mijn kindjes. En uitgerekend met Kitty had ik een speciale band. Dat komt voort uit haar beginperiode bij ons. We hebben haar namelijk in 1996 uit het asiel gehaald. Ze was het meest bange poesje dat ik ooit gezien had. En het heeft me jaren gekost om haar zo relaxt te krijgen, zoals ze de afgelopen jaren was.
 Ze was dan ook echt mijn poessie. Altijd bij me liggen, waar ik ook was. En altijd genietend spinnen als ik haar aaide. Dan zochten haar trouwe oogjes mijn ogen, kneep ze die dicht en liet ze zich door mij vertroetelen.
Toen ze ziek werd, werd ons al snel duidelijk gemaakt dat de dierenkliniek haar niet meer kon helpen en dat we uiteindelijk datgene moesten overwegen waar geen enkel dierenbaasje over na wil denken.
Ik ben dan ook na haar overlijden behoorlijk van de leg geweest.
Het troost me dat ze zo lang bij ons is geweest en dat we zoveel leuke, prettige jaren samen hebben gehad. Ze ligt hier in de tuin begraven onder een mooie Hortensia, want schijnbaar vond ze het altijd leuk om in de zomermaanden onder een Hortensia te liggen. De grote bladeren beschermden haar tegen de zon en dus heeft ze haar eigen Hortensia gekregen.

In 2011 heb ik een oude hobby nieuw leven in geblazen en ben ik weer begonnen met het maken van kaarten. Ik kan wel stellen dat het nu een verslaving is geworden. En met grote regelmaat zit ik aan de keukentafel te freubelen. Ons doel voor 2012 is één van de slaapkamers boven om te bouwen tot een hobbykamer voor mij. Zodat Albert niet iedere keer alle dozen en opbergkratten naar de kamer hoeft te sjouwen.
Alleen betekent dat dat we een traplift moeten aanschaffen. Nu kan je tweede-hands trapliften kopen, maar je kan ook trapliften huren. Iets waar we ons het aankomende, nieuwe, jaar in willen verdiepen.

Voor het nieuwe jaar heb ik eigenlijk geen voornemens. Mijn enigste voornemen, die ik trouwens ieder jaar heb, is om ook in 2012 een minimum-aantal aan ziekenhuisopnames te creëren. Tenminste, dat is mijn voornemen. Nu maar hopen dat mijn lijf ook mee wil werken....:-(
Aan mij zal het in ieders geval niet liggen, hihihi.
Wat Albert betreft; ik hoop dat hij net zo'n heerlijk productief jaar zal hebben als het afgelopen jaar. Zijn fotografie-hobby begint steeds serieuzere vormen aan te nemen en je kan ook duidelijk het verschil zien met een paar jaar geleden.

Hij word tegenwoordig vaak gevraagd voor portret en familiefotografie en ook voor het komende jaar staan er alweer een paar bruiloften in z'n agenda.
Zíjn hoogtepunt op fotografiegebied was natuurlijk de komst van Jaap Stam, een paar maanden geleden en recentelijk nogmaals. Altijd leuk als je als hobby-fotograaf een beroemdheid op de gevoelige plaat mag vast leggen.

Voor nu wens ik iedereen een zalig uiteinde en een knallend goed en vooral gezond 2012 toe. Oja, wees alsjeblieft voorzichtig met vuurwerk!!!

kerst 2011 was een goede kerst

Gelukkig liggen de hectische kerstdagen achter ons en hebben we dit ook dít jaar weer overleeft.
We hebben het dít jaar weer 'ns anders gedaan dan vorig jaar en de jaren daarvoor.

Vorig jaar besloten we om de kerstdagen eens helemaal voor onszelf te houden. Al achttien jaar is het traditie dat we de ene kerstdag bij mijn ouders doorbrengen om de andere dag met de familie van Albert samen te zijn.
De laatste jaren begon ik er steeds meer tegenaan te hikken. Twee volle dagen achter elkaar; rechtop zitten, leuk zijn en leuk doen, twee dagen van alleen maar eten en drinken, en vooral 'gemaakt'  kerstig zijn.
Meestal gingen we eerste kerstdag naar mijn ouders om de tweede kerstdag naar mijn schoonfamilie te gaan.
Omdat Albert z'n vrijgezelle oom Jan ook altijd tweede kerstdag van de partij is, was dat de reden om het altijd, ieder jaar zo te doen.
In de beginjaren van ons samenzijn had ik er niet zoveel moeite mee. Ik was een stuk gezonder dan nu en mijn longfunctie zag er ook nog niet dubieus uit. Met andere woorden; ik kon het prima volhouden om twee, hele, dagen achter elkaar met familie door te brengen.
Maar ik leverde qua conditie en gezondheid de afgelopen jaren flink wat in en kreeg steeds meer moeite met het volhouden van uitstapjes. Eén dag gaat meestal nog, maar twee dagen achter elkaar word al iets problematischer.

En dus stelde Albert vorig jaar voor om beide families, de mijne als de zijne, op kerstavond uit te nodigen voor een borreltje met koud buffet.
Ik ben een traditioneel type en had hier wel wat moeite mee.
Maar nadat hij het idee en de reden hiervan, bij de families had voorgelegd bleek dat iedereen zich hier in kon vinden. Er was enkel begrip voor de situatie.
Op kerstavond kwamen zowel mijn ouders als mijn schoonouders en hadden we bij de catering in de buurt een koud buffetje geregeld. Het was tiptop geregeld. Al zeg ik het zelf.
De volgende dag was het een rare gewaarwording dat het écht kerst was en dat we niet de deur uit hoefden. Ik hoefde geen strak-zittende kleding aan en kon lekker op de bank hangen. Gezien het feit dat ik op dat moment met een iv-kuur rondliep was dat wel een hele verademing moet ik zeggen.
Tweede kerstdag moest Albert gewoon naar de bakkerij te werken en kreeg ik 's middags een vriendin op bezoek. Haar moeder was kort daarvoor overleden en ze had dus helemaal geen zin om leuk de kroeg in te duiken of iets dergelijks. En dus kwam ze bij mij. Wat erg fijn was.
Hoewel ik een uiterst relaxte kerst had gehad, kon ik niet zeggen dat ik een écht kerstgevoel had. Ondanks de kerstboom, kerstfilms, kerstmuziek en onze eigen kerstdis, miste ik iets.
En dus gaf ik aan dat het leuk was om een keer te proberen, maar dat ik het geen doorslaand succes vond om het een jaar later op een zelfde manier te doen.

En dus zijn we dit jaar de eerste kerstdag naar mijn ouders geweest en hebben we de tweede kerstdag, overdag, lekker saampjes door gebracht en zijn we 's avonds naar mijn schoonouders geweest voor koffie en een borrel.
Een perfecte oplossing, al zeg ik het zelf. De tweede kerstdag heb ik dus lekker de drukte van eerste kerstdag kunnen inhalen. Ik heb lekker op de bank gehangen, ben zelfs in slaap gevallen. In mijn joggingbroek met daarboven een veel te grote trui die lekker om me heen slobberde heb ik helemaal niets gedaan.
Pas tegen half acht ben ik naar de slaapkamer gegaan om me om te kleden en wat op te tutten.

Om het wel eerlijk en evenredig te houden, we hebben immers wel met twee families te maken, gaan we volgend jaar een hele dag naar mijn schoonouders en doen we de andere kerstdag dat kopje koffie en die borrel die we dit jaar bij mijn bij mijn schoonouders hebben gedaan, bij míjn ouders.
Zo houdt je het wel eerlijk natuurlijk.
Ik moet zeggen dat ik deze oplossing een prima oplossing vind. Ik heb toch het gevoel gehad dat het kerst was, ook al zijn we niet twee hele dagen achter elkaar de deur uit geweest.
Kerst 2011 was dus een goede kerst.
En volgend jaar zal die alleen nog maar beter worden want dan hebben we een klein neefje of nichtje in de familie. Hoe speciaal is dat??? Ik kan me er nu al op verheugen.

de week voorbij

Hè hè, deze drukke, stressvolle week is ten einde. Alleen morgen nog en dan is het eíndelijk kerst en zal ik opgelucht kunnen ademhalen.
Ik heb de afgelopen week veel, heel veel geslapen.

Woensdag ben ik naar het umcg geweest voor controle.
Ik had, zoals ik al een keer had geschreven, twee weken geleden aan de CF-verpleegkundige door gegeven dat ik het programma, zoals ik die op dat moment in m'n brievenbus had gekregen, té druk vond. En dat er iets geschrapt diende te worden. En dat heeft ze ook gedaan. Gelukkig maar.
Ik werd om twintig voor tien bij de röntgen verwacht voor de thoraxfoto en ik was ook gelijk aan de beurt. Dat is nu zo fijn. Gelijk doorlopen dus.
Bij de röntgen wist men van mijn afspraak bij het echoscopiecentrum en dat was dus ook de reden van hun snelle handelen. Toen ik mij weer aankleedde zei de vriendelijke meneer, dat hij mij al had aangemeld  bij zijn collega's van de echo en dat ik dus meteen door mocht lopen naar wachtkamer drie.
Maar dáár kwam dus de klad erin. Ik moest er behoorlijk lang wachten en dan raak je, ondanks dat je zelf zo tijdig aanwezig bent, tóch weer achter op schema.
Het feit dat er een gigantische zemel van een man achter mij zat, maakte het er niet beter op. Ik mag het misschien niet zeggen, maar wat kunnen mensen soms zwelgen in zelfmedelijden zeg. Zelfs de dame die hem begeleide was blij toen hij vijf seconden z'n waffel stil hield en gauw naar een hoekje liep waar de tijdschriften lagen.
Ik werd binnen geroepen door een verpleegster die zich voorstelde als Wilma. Wilma zei dat ik mijn bovenkleding uit moest trekken, behalve de beha. En dat ik m'n broeksknoop los moest maken.
Uiteindelijk duurde het toch nog ruim een kwartier voor de dokter binnenkwam. Ik had inmiddels mijn trui al om mijn schouders geslagen, want het was er behoorlijk fris en ik had het koud gekregen. Mijn humeur zakte met de minuut.
Na enige tijd kwam er een jonge Aziatische dokter binnen. Ze was erg vriendelijk en ging meteen voortvarend te werk.
Albert stond achter het bed en vroeg haar wat er allemaal op het schermpje te zien was. Waarop zij vriendelijk uitlegde wat wat was. Ik heb niet echt aandacht besteed aan datgene, want ik vind het altijd vreselijk rot om lang op m'n rug te moeten liggen. Nou ja rot, zeg maar gerust; een crime.  
Word dan altijd benauwder en moet ook meer hoesten.

Bij longfunctie ging het niet helemaal zoals ik gehoopt had. Ik blies behoorlijk wat minder dan de vorige keer en daar baalde ik wel een beetje van. Vooral omdat de longfunctieassistente er zo over door dramde en mij doodleuk nóg een keer liet blazen omdat ze een 'mooier' resultaat wilde zien. Maar vier keer blazen vind ik meer dan genoeg. Bovendien had ik al een knallende koppijn toen ik de poli op kwam lopen en dan doet zo'n longfunctie ook niet veel goeds aan die hoofdpijn.

Na de longfunctie mocht ik naar de andere poli lopen waar de CF-patiënten om beurten naar toe gaan in verband met het strenge segregatiebeleid.
Daar zat de CF-verpleegkundige ook al.
Ze gaf aan dat het volle programma was ontstaan omdat ik een paar keer niet op de poli was geweest. En dat de periodieke onderzoeken en bezoekjes aan de diëtiste/maatschappelijk werkster etc etc, wél gewoon doorgaan.
We hebben afgesproken dat ik de volgende keer, naast de longarts en longfunctie, ook nog door de maatschappelijk werkster gezien zal worden en ik tevens die gehate shuttletest ga lopen. Wie mijn blogs op Hyves wel eens heeft gelezen weet hoe zo'n gruwelijke hekel ik aan die hele shuttletest heb en eigenlijk snap ik ook niet waarom ik nog steeds die stomme test doe. Misschien dat het één en ander ook wel te maken heeft met de fysiotherapeute. Die vond ik dus ECHT niet leuk. Ik kon haar al sinds mijn kindertijd op de kinderpoli en ze gaf me altijd de kriebels. Die doordringende ogen, brrrrrrrr!!!!
Mijn geluk was dan ook bijzonder groot te noemen toen ik in september een brief kreeg met de mededeling dat ze per 1 november met pensioen ging. Het is dat ik geen vlag heb, anders had ik hem uitgestoken. Echt waar!!!
Dus misschien dat haar opvolger of opvolgster een leuk persoon is. Jong, joviaal en niet al te serieus. Althans, wél serieus, maar die ook een grapje weet te waarderen. En het liefst zelf grapjes maakt.
Als de opvolger eveneens zo'n dooie doos is, zie ik de bui hangen. Wie weet dat ik dan tóch plots mondig genoeg word om te zeggen dat ik die shuttletest niet meer wil lopen.

Maar goed, dat is voor een volgende keer.
Toen de CF-verpleegkundige haar hielen had gelicht kwam de longarts binnen. Op de voet gevolgd door een co-assistente.
Hij wilde natuurlijk weten hoe het ging en hoe ik me voelde. Ik heb eerlijk gezegd dat ik me, wonder boven wonder, erg goed voel. Ondanks het feit dat ik een dikke week geleden nog snip- en snipverkouden was en  een dergelijke verkoudheid altijd een vervelend staartje krijgt, heb ik nog niets te klagen en heb ik ook allerminst het idee dat ik weer richting een kuur stieffel. Dat is positief, toch??
Dát vond de longarts ook. En hij repte ook met geen woord over de resultaten van de longfunctie.
Wel begon hij nog over de medicatie en of daar nog veranderingen in waren gekomen. Ik legde uit dat ik gestopt was met het inhaleren van de Tobi, omdat ik dit antibioticum in de I-neb lastig inhaleren vind. Ik houd het simpelweg niet vol. Met de I-neb ben je toch volledig afhankelijk van blaas- en inhaleerkracht, vooral dat laatste dus. Bij iedere ademteug 'zuig' je dus het middel naar binnen. Maar je inhaleert altijd wat dieper dan dat je gewoon ademhaalt en dát gaat me dan op een gegeven ogenblik opbreken. Ik ben dan bekaf van het inhaleren en kan niet meer. Maar de antibiotica is dan nog niet op.
De longarts hoort mij aan en zegt dan; 'We kunnen natuurlijk iets anders proberen, namelijk de Tobi Pod Inhaler.' Hij vraagt of ik dit zie zitten. Maar natuurlijk. Als ik alle berichten mag geloven is dit toch een behoorlijke vooruitgang. En dus word geregeld dat ik, zodra mijn vier weken Colistine voorbij zijn, de Tobi droogpoeder ga gebruiken. Ik ben uiteraard enorm benieuwd hoe dat zal gaan.

De uitslagen van de thoraxfoto en bovenbuikecho zijn ook binnen en dus gaat mijn longarts zich daar even in verdiepen. Wat handig dat alles tegenwoordig via de computer gaat. Zo handig en zo snel.
Albert en ik krijgen mijn longfoto levensgroot te zien en de arts begint te wijzen en uit te leggen wat wél normaal is en wat afwijkend is op de foto. Tja, voor mij is het abracadabra. Ik zie duidelijk mijn hart en mijn Port-a-Cath, maar voor de rest....?!
De echo van de bovenbuik blijkt, vergeleken met de vorige keer, veranderd te zijn. Was mijn lever al jaren wat aan de grote kant en vervet (bah, wat een lelijk woord), nu blijkt mijn milt ook vergroot te zijn. Wat te maken heeft met bloedstuwing die mijn lever niet kan verwerken (althans, zo legde de longarts dat uit). Ik ben dus bezig met het ontwikkelen van levercirrose. Hmmmmmm, iets in mijn zevenendertig jarige CF-bestaan een heel nieuw aandachtspuntje.
Vooralsnog hoef ik mij nergens zorgen om te maken volgens mijn longarts en dat advies neem ik dan maar te harte. Tóch wil ik bij de volgende controle wel een gesprekje met mijn eigen internist, die immers wat meer op dit gebied gespecialiseerd is dan mijn longarts. Niet dat ik de longarts niet vertrouw, maar ik merk bijvoorbeeld dat de internist ook meer aandacht aan de diabetes schenkt dan de longarts en dat zal waarschijnlijk wel komen omdat dát meer zíjn vakgebied is. Zoals dat ook voor de lever en milt zal zijn.

Als ik, bijna aan het einde van het spreekuur, vraag of er nog bijzonderheden zijn of misschien nog dingen op zijn lijstje staan, zoals bijvoorbeeld bloedprikken, hoor ik een murmelend; 'Nee, dat staat niet op de lijst, maar dat is wel een goed idee. Een volledig bloedonderzoek dan maar....'
Tsssss, soms is het gewoon beter om je mond te houden. Ik wilde eigenlijk alleen maar weten of we klaar waren en we naar huis konden gaan. Ik had dus een slapende hond wakker gemaakt.
Nou ja, we waren er toch, dus laten we dan ook nog maar eens wat bloed doneren. En omdat het tegen het middaguur liep was het verbazingwekkend rustig bij het priklab dus na tien minuten was ik ook aan de beurt. Gelukkig maar weer. Want dát is de voornaamste reden dat ik het prikken het liefst oversla. Die ellenlange stroom mensen die vanuit het hele ziekenhuis dáár hun bloed moeten laten prikken. Ik hoorde van de vrouw die mij bloed afnam dat ze dagelijks ruim vijfhonderd patiënten op de prikpoli krijgen.

Na het prikken was er geen reden meer om nog te blijven hangen en dus repten wij ons richting parkeergarage om daarna lekker naar huis te gaan. Ik was vermoeid en heb na een lekkere vernevelbeurt (die had ik 's morgens niet af kunnen maken) mijzelf op de bank gevleid waar ik meteen in slaap ben gevallen.
Ik heb geslapen tot zekers kwart voor zes. Toen werd ik wakker gemaakt door Albert dat de macaroni klaar was en we aan tafel konden gaan.

Gistermiddag heb ik nog steeds lekker wat slaap op de bank ingehaald. 's Avonds zijn we naar Stadskanaal geweest om de laatste kerstboodschappen in huis te halen, zodat dát nu ook binnen is.
Voor mij kan en mag kerst dus beginnen.

Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen toe. Maak er iets leuks van met z'n allen!!!

kerststress

Nog precies een week te gaan voor het echt kerst is.
En die laatste week voor kerst háát ik.
Waarom?? Omdat het één van de meest stressvolle periodes in een jaar is. En eigenlijk vraag ik me ook ieder jaar weer af waarom ik er zo'n stressvolle periode van maak. Want laten we wel wezen; je kunt jezelf ook gestresst maken. Nu is dat trouwens wel een karaktertrekje van mij; snel in de stress schieten.
Terwijl in feite veel dingen op Albert z'n schouders terecht komen, merk ik nooit dat hij eens gestresst is of wordt. Albert blijft altijd de koelheid zelf. Komt het niet, dan komt het niet, is zijn motto. Wat lijkt het me heerlijk om zo nuchter door het leven te gaan.

De kerstperiode is altijd een periode waarop ik me afvraag of mensen denken dat de wereld zal vergaan. Er word massaal inkopen gedaan. Niet alleen de broodnodige boodschappen, nee tegenwoordig zijn er heel veel families en gezinnen die ervoor gekozen hebben om Sinterklaas aan de kant te schuiven en de Kerstman in hun midden te halen. Dus is het overal druk. Bij de supermarkten, maar ook bij warenhuizen, op markten, bij tuincentra's, etc etc.
Wij moeten deze week helaas zélf ook nog op stap om de boodschappen binnen te halen, maar moeten eveneens achter de kerstcadeautjes aan. *zucht*  Ik kan me echt wel iets leukers voorstellen.

Eerste kerstdag gaan we naar mijn ouders. Dus gezellig buiten de deur. En hoef ik me niet te buigen over een kerstdiner.
Tweede kerstdag gaan we alleen 's avonds naar de ouders van Albert, omdat twee volle dagen achter elkaar nu eenmaal teveel van het goede is. We hebben besloten om het gewoon zo te doen en volgend jaar bij mijn schoonouders aan de kerstdis plaats te nemen en dan de andere dag bij mijn ouders die koffie te doen.
Maar dat betekent dat ik mij, wat tweede kerstdag betreft, nog wel over een kerstmenu moet buigen. Gelukkig duurt dat bij mij nooit lang en weet ik dus al wat er dit jaar geserveerd word; een bouillon-achtig soepje, een vitello tonnato als voorgerecht, rosbief met pepersaus, aardappelkroketjes en twee soorten groenten en het toetje zal wel een ijsje of iets dergelijks worden. Ik weet dus nog niet wat de groentekeuze word en het toetje is ook nog een vaag idee. Maar dat komt omdat ik zelf niet zo'n toetjesmens ben en dus afga op wat Albert het liefste wil en ik vermoed dat dát een ouderwetse sorbet zal zijn.

De cadeautjes voor de familieleden is een stuk lastiger. Voor mijn schoonmoeder weet ik wel iets, ik vind het voor vrouwen in het algemeen veel makkelijker om iets te bedenken. Maar voor mannen vind ik het stukken lastiger. Sokken en zakdoeken vind ik zo afgezaagd en eigenlijk vind ik dat nu ook wel met luchtjes, want daar draait het vaak op uit. Zelfs Albert zei een weekje geleden: 'Fijn dat het zo weer kerst is, ik ben door al m'n luchtjes heen....', wat toch veelzeggend is, of niet??
Vorig jaar is Albert alleen op stap gegaan, maar eigenlijk wil ik dit jaar graag mee op stap. Anders lijkt het alsof het me helemaal niet interesseert, wat natuurlijk helemaal niet het geval is.
Maar eerlijk is eerlijk; ik zie er wel een beetje tegenop. Die drukte, die hectiek en de chaos in veel winkels.

Tussen alles door moet Albert nog een collega meehelpen, nog met onze kater naar de dierenarts, heb ik aanstaande woensdag een afspraak op de CF-poli staan en heb ik ook nog een kleinigheidje voor baby Indy, het dochtertje van mijn vriendinnetje, die ik beloofd heb het presentje langs te brengen. Met andere woorden; het is al een behoorlijk drukke week zónder de verplichte kerstinkopen. 
En dan het idee dat het óveral stervensdruk zal zijn, producten waarschijnlijk uitverkocht zullen zijn en dat je dus nóg een keer terug mag komen, maakt dat ik déze week altijd het liefst oversla.
Het enige dat ik écht leuk aan kerst vind is de gezelligheid erom heen. Het versieren van de kerstboom, de kerstkaarten, sfeer in huis maken, kerstfilms op televisie en natuurlijk de gezelligheid van kerstliedjes op de radio.
Een ander leuk ding is dat Albert twee weken vrij is. En gelukkig ook geen foto-afspraken in zijn agenda heeft staan.
Dát is dan ook wel weer een voordeel van de kerstperiode.

Eigenlijk voel ik altijd een enorme opluchting als het kerstavond is, 24 december en het is bijvoorbeeld half tien 's avonds. Dan weet je gewoon; 'oké, nu hoef ik niks meer. Wat nu vergeten is, is gewoon pech hebben.'
Die gedachte daaraan maakt me enigszins rustig. Nog maar een kleine week en ik kan me op de bank nestelen met het idee dat de stress achter me ligt. Maar voor dát moment is aangebroken moeten we eerst die week nog door. Een, voor mij enorme, hobbel waar ik ieder jaar weer tegenaan hik.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst, zonder al te veel kerststress!!!

een tip voor een zere keel....

Nu ik al een paar dagen verkouden rondloop, word ik het zo langzamerhand een beetje beu. En dan vooral die pijnlijke keel begint me de keel uit te hangen (hmmmmm...., leuke woordspeling).
Want het stomen met Kamillethee en TeaTree helpt dan goed als je neus verstopt zit, maar het heeft weinig effect op mijn pijnlijke keel.

En dus begon ik wat op het internet te zoeken. Een handig en simpel huis-tuin-en-keuken tip om zo snel mogelijk van die zere keel af te geraken.
Ik kwam een heleboel tips tegen die me enorm tegen staan; een gepelde ui in een sjaal leggen en dit dan om je hals knopen en er mee gaan slapen. Nou amme-nooit-niet dat ik een rauwe ui in mijn bed wil. Ik vrees dat die geur, als die eenmaal in mijn matras of kussen trekt, er nóóit meer uit gaat. En dat is het me echt niet waard.

Gorgelen met zoutwater ken ik. Ik doe het zelf namelijk ook wel eens en ik moet zeggen dat het heus helpt, maar helaas niet voor lang. Wat ik zocht was een middeltje dat EN helpt EN liever voor langere tijd.
Nou dames en heren; ik heb hem gevonden; gorgelen met jenever. Het is ábsoluut goor, ik geef grif toe. En het bijt ook als een tierelier, eveneens waar, maar mijn keelpijn verdween en ik ben zonder keelpijn in slaap gevallen. En dát is wat ik wou.
Geen Strepsils, of Natterman-keelpastilles meer voor Alie, maar gewoon heel ouderwets; gorgelen met jenever. Gorgelen EN uitspugen. Hahahaha.

Ik ben heel benieuwd of anderen hem net zo goed vinden deze tip, ik vind hem waardevol en wou hem toch even met jullie delen. Waar jenever nog goed voor kan zijn zeg......:-)

gewoon een fotootje

Soms is er gewoon weinig te melden en dan denk je; "laat ik maar een fotootje plaatsen". Dit keer niet van mij met één van onze dieren, maar gewoon een oudje die ik met de webcam gemaakt heb.

snotverkouden

Vorige week heeft Albert een dagje als foto-piet mee gelopen met de Sinterklaasintocht in ons mooie dorp. Iets waar hij laaiend enthousiast over was.
Ik heb het ook altijd écht een klus voor hem gevonden; hij is joviaal, kan bijzonder goed met kinderen overweg, heeft humor en gekheid en het maakt hem niets uit wat hij moet doen of dragen, als er maar plezier aan te pas komt. Allemaal ingrediënten die een zwarte Piet in zich moet hebben om het er goed vanaf te brengen.

Nu moet ik bekennen dat ik zelf niet zo van de Pieten en Sinterklaasjes houd, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik altijd zenuwachtig word omdat ik niet weet wie er onder al die schminck, pruiken en hoofddeksels schuilt. Zo houd ik ook niet van Clown's.
Ik vond Albert er dan ook angstaanjagend uit zien die derde december.
En ik was niet de enige. Ook ons hondje Bennie schrok zich helemaal wild toen hij Albert alias foto-piet, binnen zag komen. Hij zette het op een blaffen, gecombineerd met een grommen en zodra Albert iets te dicht in z'n buurt kwam, stoof onze harige zoon met een noodgang onder ons bed. Hij hoorde wel iets vertrouwds, maar die enge zwarte man zag er tóch té eng uit om de boel van dichtbij te inspecteren.

Albert heeft die koude, winderige ochtend dus rond gelopen in een zwarte pietenpak en eerlijk is eerlijk; dát is nu niet bepaald winterkleding.
In de nacht van maandag op dinsdag had Albert al last van koude rillingen en later die nacht werd hij wakker, badend in het zweet. Wat volgens hem, de volgende ochtend, juist een goed teken was; 'Nu heb ik alles eruit gezweet...'
Toch was hij wat verkouden en zijn plannen om kerstverlichting aan zijn studio te bevestigen werd uitgesteld.
Donderdagavond, toen we naar bed gingen, klonk hij schor en zijn keel deed ook pijn.
En, heel gezellig, de volgende ochtend begon ik ook te snuffen. Albert was net een zieke, schorre kraai.
Maar 's avonds stond er weer pokeren op het programma en omdat hij gisteren een kerstmarkt had, moest hij vrijdagavond alvast wat spullen daar, in de sporthal, opbouwen en installeren.
Ik voelde me inmiddels ook niet tof. Mijn keel voelde als schuurpapier en als m'n neus dicht zit, doen mijn oren automatisch ook pijn. En hoofdpijn had ik de hele week al.
Toen hij vrijdagavond thuis kwam van het pokeren leek z'n stem nog erger dan daarvoor. In plaats van een stapje terug te doen en zichzelf en zijn lichaam even in acht te nemen, stoomt mijn eega door.
En tja, zo gebeurde het dat hij gisteren gewoon naar de kerstmarkt ging en ik de hele dag op bed heb door gebracht. Toen ik hem tussen de middag een sms stuurde hoe hij zich voelde beweerde hij zich kiplekker te voelen. Eerlijk gezegd kon ik me dat niet voorstellen; zijn verkoudheid was erger dan de mijne en ik voelde me al behoorlijk *** (pieppppp). Stond ik 's morgens nog in twijfel of ik wél of niet zou gaan, ik koos uiteindelijk dus voor het laatste.
Gisteravond is Albert ook nog doodleuk naar de verjaardag van buurvrouw Linda geweest.

Vandaag was Albert z'n stem echt weg. En hij moet gewoon werken wat onder die omstandigheden waarschijnlijk niet erg aangenaam zal zijn. In de fabriek is het lawaaiig en hij zal nu alle moeite moeten doen om boven die machines en motoren uit te komen, qua stemgeluid. Ik heb hem dan ook geadviseerd om vandaag maar eens z'n mond te houden.
Ik, met m'n Tobra-oortjes, kon hem vandaag ook helemaal niet verstaan. En moest dus steeds vragen; 'Hè, wat zei je?'
Ik had voor de aankomende week veel dingen op de planning staan. Morgenavond een kerststukje maken bij mijn buuffie en ergens, tussen alle bezigheden van Albert door, had ik graag even naar de Intratuin gewild. Even kerstsfeer opsnuiven.
Maar ik sta heel erg in twijfel. Hoewel ik me vandaag wel wat beter voel dan gisteren, vind ik wel dat ik mezelf in acht moet houden. Over twee weken is het immers kerst en dan wil ik toch graag een beetje fit zijn.
Helaas weet ik ook dat een simpele verkoudheid bij mij vaak op iets anders uitdraait. Er komt altijd nog een staartje achteraan.
Albert zei vandaag dat ik de aankomende week maar gewoon lekker thuis moet blijven. Niet te veel buiten de deur en flink blijven stomen en gorgelen om maar zo snel mogelijk van die verkoudheid af te zijn. En daar baal ik wel een beetje van. Dit is de gezelligste tijd van het jaar.
Ik wil niet altijd alles van m'n ziekte laten afhangen, maar m'n kop in het zand steken en gewoon doorbanjeren alsof er niets aan de hand is, is niet verstandig lijkt me.

Moeilijk hoor; die gezondheidsdilemma's waar je zo nu en dan mee te kampen hebt.
Wat zouden jullie, onder de huidige omstandigheden, doen??

ergernis

Oooeeeeeehhhhh, soms kan ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Want hoe vaak ik sommige dingen ook uit (blijf) leg(gen), het gaat blijkbaar haar ene oor in en het andere direct weer uit.
En als ze ook nog eens nieuw was en de boel (en de mensen) moest leren (kennen) had ik er ook nog geeneens problemen mee. Maar het feit dat de CF-verpleegkundige maar blíjft aanklooien begint echt een ergernis hier in huis te worden.

Wat is het geval?
Ik had woensdag 9 november een afspraak in het ziekenhuis staan. Sinds kort krijgen we ca. drie weken voor het polibezoekje een programma-overzicht via de post thuis gestuurd. Dit omdat het meermalen voor kwam dat er afspraken werden gemaakt tijdens de CF-bespreking, die iedere woensdagochtend voor de CF-poli begint, plaats vind. Zo gebeurde het bijvoorbeeld dat ik een afspraak had staan voor de arts, maar men 's ochtends, tijdens het overleg van het CF-team, besloot dat ik ook even bij de fysio en de diëtiste langs mocht. Leuk dat men dat voor je beslist, maar niet handig als je bijvoorbeeld daar niet op voorbereid bent en nog andere afspraken, elders, die dag hebt staan. Blijkbaar was ik niet de enige die hierover murmelde, want men kwam met het idee van een programma-overzicht op de proppen. Zo weet iedereen waar hij of zij aan toe is was het idee.
Vol verwachting wachtte ik dus de eerste brief met programma af.
En ik moet zeggen; het was inderdaad erg overzichtelijk.
Maar die bewuste 9e november was ik weer aan een kuur toe en ik zou op die dag zélf beginnen. Desondanks had ik plannen om het bezoekje naar het ziekenhuis wel door te laten gaan. Ik had namelijk ook één van de periodieke onderzoeken op het program staan; namelijk een leverecho en thoraxfoto. Omdat ik me niet bepaald heel erg fit voelde had ik de CF-verpleegkundige gevraagd om het afspraakje met de diëtiste te schrappen, omdat ik het anders een té druk programma vond. Bovendien vind ik 1 extra onderdeel van mijn polibezoek meer dan genoeg. Áls ik al een echo en een foto op het programma heb staan vind ik het niet nodig dat ik dan ook de diëtiste nog moet bezoeken. Je moet alles evenredig verdelen is mijn mening.
Maar ik sliep al de hele week erg slecht door het continue hoesten en dus besloot Albert dat ik tóch alsnog de afspraak maar moest verzetten. 'Het heeft nu ook helemaal geen zin om een longfunctietest uit te voeren, want je weet dat het niet goed gaat,' was zijn mening. En ik kon hem daar alleen maar gelijk in geven.
Zo slap als een vaatdoek had ik ook helemaal geen zin om eerst een uur in die auto te zitten hangen om dan vervolgens nog uren in het ziekenhuis door te moeten brengen, wachtend tot ik eens een keer aan de beurt zou zijn. En dus ging er een belletje richting Groningen met het vriendelijke verzoek de afspraak te verzetten. En als het even kon, zou de afspraak van de echo en foto op dezelfde ochtend mogen plaatsvinden.

Gisteren kreeg ik het programma-overzicht thuis gestuurd. Ik mag mij 21 december melden.
En ik zie tot mijn grote irritatie dat het afsprakenlijstje voor het gemak maar 'ns is uitgebreid. Naast de echo en de foto, staat nu eveneens de diëtiste weer op het lijstje EN nu ook maar meteen de maatschappelijk werkster.
Wat me helemaal verbijsterd is het feit dat ik om 09.40 uur bij de röntgen voor de foto word verwacht en exact tien minuten later present moet zijn voor de echo van de lever. Ook daar hebben ze tien minuten voor gerekend zodat ik om 10.00 uur stipt bij het longfunctiecentrum word verwacht. Voor de longfunctie krijg ik zowaar een kwartier, want om kwart over wacht de diëtiste op mij. Ook hier een kwartier babbelen over ditjes en datjes en dan mag ik om half elf aanschuiven bij de dok. Deze audiëntie duurt een half uur en daarna wisselt de dok van kamer met de CF-verpleegkundige en als we die happening overleefd hebben, is daar dan toch nog tijd voor maatschappelijk werk.
Kortom; ik moet dus als een razende roeland mijzelf uit de kleren werken, de röntgenlaboranten manen om vooral op te schieten want ik heb maar tien minuten tijd voor elk afzonderlijk feestje.
En dus begint er weer een ergenis te groeien. Die ergernis is er al een hele tijd moet ik bekennen.
De CF-verpleegkundige is al ruim vijf jaar actief in het CF-team en nog blundert ze erop los alsof het haar eerste maand is. Was daar de eerste drie jaren dat ze nog steeds niet met het Cadd-plus infuuspompje overweg kon, zodat ze altijd weer de hulp van Albert nodig was, nu heeft ze weer andere punten waar ze alsmaar over heen struikelt.

Zo zijn er heel veel CF'patiënten die tijdens hun iv-kuur enkel en alleen gebruik maken van het zogenaamde bolletjessysteem. Ze zijn dan aangesloten op een bolletje gevuld met antibiotica dat in vierentwintig uur leeg loopt. Het is inderdaad een pracht systeem als alles naar behoren werkt. Het bolletje bewaar je in je broekzak waardoor je niet meer met zo'n onhandige pomp hoeft te leuren. Én een prettig bijkomstigheid blijkbaar is dat het stukken goedkoper is. En is dat niet het belangrijkste???
Nou, dát vind ik dus niet.
Ik heb inmiddels mijn zevende PAC en ben om die reden uiterst voorzichtig. Laat niets aan het toeval over.
Toen ik een paar jaar geleden óók met het bolletjessysteem geconfronteerd werd snapte ik waarom er alleen maar jubelende reacties waren. Tot het moment dat ik op een ochtend wakker werd en tot mijn grote schrik zag dat het vierentwintiguursbolletje leeg was. Het was op dat moment vroeg in de ochtend, een uur of vijf en het bolletje had pas om negen uur leeg moeten zijn. Ik schrok me de tyfus. Was meteen klaarwakker en zat rechtop in bed. Het allereerste wat ik, in mijn paniek, afvroeg was; hoe lang is het bolletje al leeg? En is mijn PAC nog wel open??
Meteen heb ik Albert gewekt en die heeft een spuit met NaCl op de Grippernaald gezet.Wat een opluchting dat de poort nog open was. Maar met deze gewaarwording wist ik heel zeker; ik wil NOOIT meer alleen het bolletjessysteem op mijn PAC-naald. En hoewel het leuren met een Cadd pompje ook niet alles is, geeft me dat een zekerder gevoel. Als er een storing is, als ik vergeten ben een klemmetje open te zetten. Als er ergens obstructie is; het apparaatje geeft áltijd alarm. En vooral nu ik PAC nummer zeven heb, kan ik het me simpelweg niet veroorloven om maar het kleinste beetje laks te zijn.

Nou en dát heb ik geweten zeg. Hoewel ik de situatie duidelijk had uitgelegd heeft het heeeeeel lang geduurd voordat de CF-verpleegkundige had geaccepteerd dat ik niet meer aan het bolletjessysteem wil.
'Maar het is zoveel goedkoper,' was dan haar argument. 'Ammehoela, alsof ze het zélf moet betalen,' mopperde ik tegen Albert. 'Gaat mijn welzijn en gezondheid dan niet boven de kosten?'
Zoals ik zei heeft het lang geduurd, maar inmiddels zijn we het emmeren over dát onderwerp in ieders geval voorbij.
Een ander heikel punt bij haar was de Shuttle test. Die ik tijden geleden voor het laatst gelopen had.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het nut van deze test niet zie. Het gaat namelijk om een momentopname. Ik zou vandaag bijvoorbeeld heel goed kunnen lopen terwijl het bij wijze van spreken, morgen wel helemaal prut kan zijn. Maar goed; op een gegeven ogenblik ging alles álleen nog maar over die Shuttle test. Ik hoorde zelfs de fysio er niet meer over, maar het zat de CF-verpleegkundige blijkbaar hoog dat ik hem niet had gelopen. Andere, eveneens periodieke onderzoeken, werden met het grootste gemak genegeerd, maar oei, die Shuttle test.
 Ik kreeg er koppijn van. En het zorgde er ook voor dat ik bij voorbaat al chagrijnig naar het ziekenhuis vertrok, als ik een afspraak had staan.
Ik heb hem inmiddels gelopen en sindsdien is het gezeur hierover verleden tijd. Althans, voor nu. Ongetwijfeld zal ze, als het jaar voorbij is, weer opnieuw beginnen met drammen.

Maar nu dus weer het programma dat ze me toe gestuurd heeft. Blijkbaar komt het geen moment in haar op dat zo'n ochtend ontzettend vermoeiend is. Dat ik 's morgens vroeg niet op m'n fitst ben en ik, omdat we niet in de buurt van Groningen wonen, al heel vroeg m'n bed uit moet om ook nog alles te kunnen doen wat ik normaal gesproken in een veel rustiger tempo kan uitvoeren (wassen, aankleden, 2 keer inhaleren, huffen, ophoesten, etc etc).
Voor ik in de auto, op weg naar Groningen, zit, heb ik alweer zoveel (in relatief korte tijd) gedaan, dat ik eigenlijk eerst weer moet bijkomen. Ik merk het ook áltijd, iedere keer weer opnieuw, dat ik tijdens de rit naar het ziekenhuis een knallende hoofdpijn voel opkomen. Alsof mijn lichaam gigantisch protesteert tegen dat ongewone, hectische gedoe van die ochtend.
Dát is dus één van de redens dat ik een CF-afspraak graag wat rustig wil houden. Niet dat gehaaste en al helemaal niet tien afspraken in een moordend tempo opeenvolgend. Want zeg nou zelf; daar heeft toch niemand iets aan??
Als ik nu die echo en foto doe, is er voor de volgende keer nog alle tijd voor de diëtiste en de keer daarop voor maatschappelijk werk. Bovendien ben ik met mijn 68 kilo geen urgentie wat de diëtiste betreft.
Het zou haar echt sieren als ze nu toch eens gaat inzien dat ze met longpatiënten te maken heeft. Bovendien ben ik, volgens mijn longarts, niet de enige CF'er die 's morgens niet op gang kan komen, dus je zou denken dat ze dit wel vaker bij de hand heeft gehad.

Ben ik nu echt de enige, die zich zo stoort aan haar gedrag?? Ik kan me het bijna niet voorstellen.
Maar omdat die emmer heel langzaamaan aan het voldruppelen is, is het denk ik het beste om toch eens met haar om de tafel te gaan zitten en haar te vertellen wat ik op m'n lever heb. Want anders zal er wel helemaal niets veranderen ben ik bang......

baby in de familie

Eindelijk, eíndelijk mag het verteld worden; mijn broertje en zijn vriendin krijgen een kindje.
We wisten het al een tijdje, maar nu ze de twaalf weken gepasseerd zijn mogen we het van de daken schreeuwen. Wat een fantastisch, heerlijk, opbeurend nieuws.
Wij worden dus voor het eerst écht oom en tante en mijn ouders worden dus opa en oma. En we genieten allemaal van onze toekomstige titels.

Mijn broertje is tien jaar jonger en ik kan me dus nog heel goed herinneren dat hij geboren is.
Ik zat op dat moment in de vierde klas en de meester had op één van de schoolborden een mooie tekening gemaakt waarop te lezen stond; 'Gefeliciteerd Alie met je kleine broertje', ik was uiteraard ape-trots.
Omdat er zoveel leeftijdsverschil was heb ik mijn broertje dus ook bewust zien opgroeien.
Dat leeftijdsverschil kwam natuurlijk omdat er in de jaren zeventig, ik ben in 1974 geboren, weinig tot geen onderzoek werd gedaan, naar ongeboren baby's met een erfelijke ziekte of afwijking. En mijn ouders vonden het risico toen té groot.
Halverwege de jaren tachtig was er al een hele vooruitgang op dat gebied, al moesten mijn ouders daarvoor wel helemaal naar Rotterdam omdat dergelijke onderzoeken nog niet in het noorden des lands plaatsvonden.
Men kon toen met negentig procent zekerheid zeggen dat de baby géén CF had en dat bleek dus ook te kloppen; Luuk werd meteen na de geboorte getest en had geen CF. Enkele weken later werd hij nogmaals getest en gelukkig was er niets in de uitslag veranderd.

Omdat we tien jaar schelen beschouw ik hem, ondanks het feit dat hij nu toch al zesentwintig is, nog steeds als mijn kleine broertje. Die het als klein jochie prachtig vond om bij mij en Albert te komen logeren in de vakanties. Albert was toen zijn grote held en hij keek enorm naar hem op.
Albert op zijn beurt betrok Luuk bij veel dingen en ondernam ook veel met hem; vliegerfestival in Emmen of naar de kermis in Musselkanaal.  En als we moesten oppassen, omdat mijn ouders 's avonds op visite gingen, luisterde hij zelfs beter naar Albert dan naar mij.
Toen ik nog een abonnement op het  Scheperziekenhuis had, kwam mijn moeder twee keer per dag op bezoek. Iedere middag alleen én 's avonds altijd met mijn vader. Op de woensdagmiddag en vrijdagmiddag kwam mijn broertje ook altijd mee. Met een tas vol kleurplaten, potloden, autootjes e.d. moest hij zich dan een anderhalf uur bij z'n grote zus zien te vermaken.
Toen Luuk een jaar of vijf was lag ik tijdens Sinterklaas in het ziekenhuis en hebben we als gezin aan mijn bed pakjesavond gevierd. En dat was niet de enige keer. Ik weet nog hoe hij een bestuurbare auto kreeg en van de lange ziekenhuisgang zijn persoonlijke parcours maakte.
Hij geloofde toen nog heilig in Sinterklaas.
Zijn sprong van de basisschool naar het voortgezet onderwijs, het schooltripje naar Noorwegen, mijn huwelijk met Albert toen hij veertien jaar was en toen zijn zestiende verjaardag. Het moment waarop hij een scooter kreeg en de straten van Tweede Mond onveilig werden gemaakt. We hebben het allemaal mee gemaakt en allemaal gezien.
Het behalen van zijn rijbewijs, het behalen van zijn eindexamen, een baan als timmerman en uiteindelijk het bouwen van zijn eigen huis die hij samen met zijn vriendin bewoont.
Allemaal grote én kleine mijlpalen in het leven van mijn kleine, grote broer. Want hoewel hij mijn kleine broer is, torent hij behoorlijk boven mij uit.

Soms heb ik nog wel eens de neiging om hem te vertellen hoe hij iets moet doen of hem wil adviseren, maar dan bedenk ik me dat hij zesentwintig is en helemaal niet op advies van z'n grote zus zit te wachten. Hij is nu zélf volwassen en mag zelf beslissingen nemen en maken.
Dat valt niet mee trouwens. Het is mijn natuur, mijn aard om een mening of advies te geven, omdat ik dat bij hem zo gewend ben. Dát moet ik mezelf dus echt afleren.

En toen kwam daar dan het bericht dat ze een kindje verwachten. Ik keek er niet vreemd van op want bijna al z'n vrienden van de basisschool zijn al papa, dus kon het niet lang uitblijven dat broerlief en schoonzus ook met heugelijk nieuws zouden komen.
Ik ben uiteraard laaiend enthousiast. Ben reuze benieuwd naar alles wat komen gaat.
Ooit hebben Albert en ik zélf ook met een kinderwens rondgelopen, maar gezien mijn longfunctie van toen werd ons dat afgeraden, dus die droom is in de prullenbak beland. Hoewel dat destijds een behoorlijke domper was kan ik niet zeggen dat ik er heel rouwig om ben. Ik heb nu zoveel aan mijn eigen dat ik er echt niet aan zou moeten denken ook nog voor een kindje te moeten zorgen. Het had ook niet gekund trouwens. Je hebt een kindje voor altijd en ik ben zelden heel fit. Fit genoeg om me met een baby bezig te houden, bedoel ik.
Sommige mensen vragen of ik het niet erg vind; om mensen om me heen te zien die wél aan kinderen beginnen. Mijn oprechte antwoord is dan dus; nee..!! Ik vind het helemaal niet erg. Ik ben blij voor hen en zeg maar zo; ik maak de lusten mee maar zij ook de lasten....hihihi.
Ik vind het leuk om op een afstandje de hele gang van zaken te zien vorderen. Ik ben trots op Luuk. En ik weet zeker dat hij een super-papa gaat worden.

Dus bij deze wil ik nogmaals mijn broertje en schoonzusje feliciteren met hun zwangerschap. Op naar juni jongens.'k Kan bijna niet wachten tot het zover is....!!!!

VRIJ......

Vanmiddag ben ik door Albert van het infuus gehaald. En wat een zaligheid is dat toch.
Ik vond de laatste week van het kuren zwaar. Zwaar en vermoeiend. Daarbij kwam ook nog eens dat ik sinds het weekend een abonnement op het toilet had gekregen en dus kon het mij niet vlug genoeg over en voorbij zijn. Hopelijk, en ik ga daar maar even vanuit, was dit gewoon wéér één van de bijwerkingen van de antibiotica.
Op zich vond ik het wel iets vreemd want ik kan meestal de diarree die bij een antibiotica hoort, heel goed opvangen door meerdere keren per dag een flesje Yakult tot mij te nemen. Ik doe dat al jaren en tot nu toe hielp het altijd goed. Je snapt misschien dat ik wat vreemd opkeek toen ik het afgelopen weekend álsnog geconfronteerd werd met diarree.

Afgelopen vrijdag kwam mijn lieve vriendinnetje langs met haar gezinnetje. Zij wilden graag bij Albert een foto laten maken van hun vier maanden oude dochtertje Indy. Natuurlijk kwamen ze eerst bij mij voor een kop koffie om later met Albert de studio in te duiken.
Uiteindelijk is het niet alleen bij een foto van Indy gebleven, maar zijn ze ook nog even met z'n drieën op de gevoelige plaat vast gelegd.
Zo'n middagje kleppen en beppen is toch best vermoeiend en dus heb ik 's avonds heerlijk op de bank gelegen. De televisie uiteraard op The Voice Of Holland afgestemd.
De volgende dag was dé dag dat het Tirolerfeestje bij de buurman gevierd zou worden. Albert toog al in alle vroegte naar Emmen waar hij bij een feestwinkel een Tirolerbroek huurde en een "hoedje" kocht. Het hoedje had meer weg van een puntmuts, vandaar die aanhalingstekens.
Hij had er reuze veel zin in en ik baalde, zoals altijd, dat ik niet mee kon. Ik weet ook wel dat ik niet veel aan het feestje had gehad als ik wél was mee gegaan, maar toch voelt het best wrang dat ik wéér eens de grote afwezige was....

vlnr; Bert en Hilja (onze buren) en Albert

Gelukkig was het feestje erg geslaagd en kwam Albert 's nachts terug met allemaal verhalen waardoor ik toch een beetje het idee had erbij geweest te zijn. Hopelijk, en ik ga héél hard duimen, ben ik er volgend jaar wél bij.

Deze week is het enigszins een week van aanlummelen en bijkomen van drie weken antibiotica en anderzijds staat de drukte van december voor de deur.
Zo is mijn moeder 1 december jarig en omdat dat bos hout op m'n hoofd echt een eigen leven is gaan leiden heb ik besloten dat morgen de kapper ook nog maar eens ingeschakeld mag worden. Voordeel is dan wel dat ik gelijk al klaar ben voor de feestdagen aan het eind van de decembermaand. Ik ben één van de weinige vrouwen die een hekel aan de kapper heeft. Niet aan onze kapper zelf; Raymon, maar gewoon dat gefrunnik aan m'n haren vind ik vervelend. De keren dat ik m'n haar laat knippen per jaar zijn op één hand te tellen. Hihi.
Vrijdag, zaterdag en zondag is mijn agenda leeg en maandag is het natuurlijk pakjesavond. Niet dat we daar veel gedoe van hebben, wij gaan bij mijn ouders bouillonfonduen. Uiteraard nemen we wel een kleinigheidje mee. Het is en blijft ten slotte wel pakjesavond.

Maar dat is pas over een week, dus laat ik me maar eerst bezighouden met de afspraken die voor déze week in m'n agenda staan. En dat betekend voor vandaag dus gewoon lekker genieten van het 'vrij zijn'. Geen extra draden meer waar ik achter kan blijven haken of mezelf in blijven prenten dat ik het pompje niet mag vergeten als ik naar het toilet moet. Héééééeerlijk.....!!!!

nog maar een weekje te gaan

Morgen ben ik alweer twee weken met de kuur bezig en dus kan ik met een gelukzalige glimlach zeggen: "Ik hoef gelukkig nog maar een week".
Hoewel ik deze keer beduidend minder last van bijwerkingen heb, ten opzichte van de vorige kuur, moet ik zeggen dat ik nu toch wel een beetje begin in te kakken. Ik ben moe. Zo enorm moe!!
Ik zou met gemak het klokje rond kunnen slapen en ik geef daar ook maar zoveel mogelijk aan toe.
Het is immers toch geen weer om buiten 'te spelen', hahaha.
Ik herken het overigens wel; altijd rond de derde week van een kuur krijg ik het voor m'n kiezen, waarschijnlijk begin ik de aankomende week ook weer meer te hoesten. Het hoort erbij. Niet dat het leuk is, maar goed, het is niet anders.

Gisteren en vandaag is Albert naar de bakkerij te werken en omdat ik nu ook nog eens met de kuur zit, komen mijn ouders 's avonds langs om mij mee te helpen met de broodmaaltijd.
Mijn moeder vind het best eng om in het donker hier naar toe te rijden en de dichte mist waar we al een week mee te kampen hebben maakt het er voor haar niet beter op. Dus moet mijn vader ook mee.
Die vind dat echter niet erg, want hij laat, als ik mijn brood eet, onze Jack uit. Die helemaal dol word als hij "opa" in het vizier krijgt.
Het scheelt mij allemaal weer.
Mijn moeder ruimt de broodmaaltijd weer af en dan gaan ze weer richting huis.
Ik ben blij en vooral dankbaar dat ze dit voor mij willen en kunnen doen. Maar het maakt mij ook maar weer eens pijnlijk duidelijk dat ik helaas niet meer zelfstandig zou kunnen wonen. Dat zou te zwaar zijn.
En die wetenschap maakt toch wel dat ik even slikken moet.

Aanstaande zaterdag hebben wij een zogenaamd Tirolerfeestje bij één van onze buren. Het lag in de bedoeling om deze week met Albert naar een feestwinkel in Emmen te gaan en daar wat Tirolerkleding te huren, maar zoals ik me nu voel moet Albert maar alleen gaan. En wie weet houd ik het wel gewoon bij een Tirolerhoedje, want om me nu uitgebreid op te doffen voor het feest heb ik de puf niet voor.
Wel leuk overigens; een themafeest. Onze buurman viert ieder jaar z'n verjaardag met een themafeest. Vorig jaar was het thema Glitter & Glamour.
Ik ben dan ook reuze benieuwd hoe de rest van de gasten eruit zien. Want reken maar dat iedereen z'n best zal doen er zo Tiroler-achtig uit te zien als maar mogelijk is.
Ik zou dus zeggen; foto's volgen ongetwijfeld....!!!!

't hondje dat maar vier commando's kent

Onze langharige, draadharige, Jack Russel, Bennie, neemt het niet zo nauw met het opvolgen van bevelen. Daarvoor is hij waarschijnlijk té veel Jack Russel. Neemt niet weg dat hij ongelooflijk lief is en we dol op hem zijn. 
Maar zo nu en dan bekruipt me een beschamend gevoel als ik zie dat onze hond gewoon z'n eigen gang gaat. Dat zijn oren voor de sier aan z'n koppie bengelen. Dat hij die dingen enkel en alleen wil gebruiken als hij ZELF wil.
Onze buren hebben een zogenaamde Flatcoated Retriever. Een prachtig mooi beestje én enorm lief. Onze buurman is jager en heeft de hond dus ook voor deze liefhebberij nodig. Hun huidige hond is nog geen twee jaar oud jong en wil luisteren als de beste. Nu moet ik ook toegeven dat onze buurman daar heel wat uurtjes training in heeft gestoken en ik besef dat onze hond niet zichzelf dient op te voeden...., maar toch.

Bennie, anno 2011

Ons hondje kent welgeteld vier (!!!) commando's waarvan er maar één van groot belang is; "in de mand",
de overige drie zijn meer voor de lol ontstaan. Namelijk: "op je rug", "poot" en "high five".
De eerste is een commando dat hij graag en veelvuldig uitvoert. Bennie is redelijk onderdanig en als je hem alleen al een boze blik toewerpt rolt hij zich op z'n rug. Tot hilariteit van veel mensen als ze dit zien.
De tweede; "poot" is enkel een commando die hij uit wil voeren als er iets tegenover staat. En dat betekent in zijn geval voedsel. Ik kan honderd keer aan hem vragen of ik een pootje mag, maar als er niets lekkers voor handen is kan ik het pootje op mijn buik schrijven. Hoe eigenwijs kun je zijn als zevenenhalf jarige hond??
"High five" is begonnen als geintje van Albert. Door hem veelvuldig op z'n achterpootjes te zetten, als hij naast hem op de bank ging zitten. Nu is  het inmiddels iets dat helemaal bij Bennie hoort. Te pas en te onpas gaat meneer op z'n achterwerkje zitten om te laten zien wat hij allemaal wel niet kan. En uiteraard word dit het liefst geshowd in bijzijn van publiek (lees; visite). En alsof hij het weet voert hij dit kunstje graag op als er vrouwelijk publiek naar z'n kunsten zit te kijken. De "Ohhhh's en Ahhh's" strelen waarschijnlijk zijn mannelijk ego.

De buurman traint momenteel met zijn hond omdat hij volgend jaar wil meedoen met een grote wedstrijd. En dus zie ik hem zo nu en dan met de hond op het veldje voor ons huis bezig zijn. Vol bewondering aanschouw ik de verrichtingen. De hond blijft zitten als het moet en doet exact wat zijn baasje hem zegt.
Onze Jack ligt ondertussen op de rugleuning van de bank, de voorpoten op de vensterbank en met z'n snuit tussen de bloempotten, de handelingen van buurman en buurhond te volgen. Het is uiteraard voor hem reuze interessant wat Kyra daar allemaal doet en hij zet het op een blaffen. Hij wil ook naar buiten, spelen en ravotten met Kyra.
Ik zie Albert staan, die heeft het plan opgevat om de buurman en de hond op de gevoelige plaat vast te leggen. Als ik vermoed dat het trainen voorbij is stuur ik buurman een sms met de vraag of Bennie ook naar buiten mag. Omdat het voor Kyra een soort van beloning is, mag dat.
Onze hond stuift naar buiten als ik de voordeur voor hem open doe. En vanaf dat moment moet Albert onze hond dus streng in de gaten houden, want na vijf minuten is de grootste interesse verdwenen en gaat meneer zélf op onderzoek uit. Als er dan ook nog eens een hond word uitgelaten in onze buurt óf als er een poes oversteekt; maak dan je borst maar nat. Dan hoort en ziet Bennie niets meer. En dan heb je zo bar weinig aan die vier commando's die onze harige zoon wél kent.

Kyra die even Bennie's brokjes uitprobeerd...

Maar goed, ook hondjes die maar vier commando's kennen moeten er zijn toch?? Ook al is het een beschamende toestand... 
En ondanks die vier commando's, die dus geen reet voorstellen, zijn we dol op ons hondje. Dát staat vast!!!

een e-reader

Sinds een paar dagen mag ik mij de trotse eigenaresse van een e-reader noemen.
Ik zat al sinds de zomer te dubben of ik nu wél of geen e-reader zou aanschaffen.
De halve buurt had een e-reader gekocht bij een pas geopend filiaal van de BCC in Emmen, waar ze ze op dat moment voor een zogenaamde stuntprijs te koop aanboden.
Maar ik twijfelde, want ik lees iedere dag, het gaat alleen niet zo snel omdat ik me erg slecht kan concentreren met achtergrondgeluid, en hierdoor lees ik maar zo'n drie á vier boeken per jaar. (het ligt er uiteraard ook aan hoe dik een boek is)
 Ik lees bij voorkeur 's avonds als we in bed liggen, ik bezig ben met de laatste inhalatie van de dag en Albert televisie kijkt. Het zacht brommen van mijn vernevelaar zorgt ervoor dat ik me heerlijk af kan sluiten voor achtergrondgeluid zoals gesprekken die op tv worden gevoerd. Ideaal dus om dan juist even te lezen.
Een ander leesmoment is 's morgens vroeg, als ik wederom met de vredespijp aan mijn mond zit.

Ik bleef dubben met als gevolg dat de actie van de BCC voorbij was voor ik er erg in had. En dus begon ik wat te zoeken en te vergelijken op het internet.
Je hebt namelijk hele simpele e-readers, maar ook hele uitgebreide. En ik had uiteraard wel een paar eisen.
Kijk, een e-reader hoeft van mij heus geen foto's op te kunnen slaan en ik zie ook het nut van muziek niet echt in. Daarentegen vind ik het wel prettig dat er een ingebouwd leeslampje inzit. Dat ik de lettergrootte kan veranderen en dat ik, als ik de e-reader heb weg gelegd, ook zo verder kan lezen, dus op de pagina waar ik gebleven was. En at last; de e-reader mocht beslist niet te duur zijn. Alles boven de honderd euro viel af!!!
De e-readers van de buurtgenoten hadden allemaal, heel handig, twee knoppen aan de zijkant van hun apparaatje waarmee ze konden bladeren. Op de plek waar je je duim houdt, met andere woorden; hier is over na gedacht.

Een paar maanden lang schoof ik de gedachten over een eventuele e-reader opzij en was ik er allerminst mee bezig.
Totdat ik afgelopen week de folders doorspitte en dat van de Blokker eens door nam.
Daar stond dus een e-reader in. Voor het redelijk aantrekkelijke prijsje van tachtig euries. Dat is nog veel geld, ik weet het. Maar aanzienlijk minder dan alle e-readers die ik de afgelopen tijd voorbij had zien komen én die ook nog eens aan mijn wensenlijstje voldeed.
Lucky me, ik had nog wat verjaardagsgeld over en stuurde Albert met een missie op stap.
Het geluk wil dat mijn buurvrouw álle boeken die zij de afgelopen tijd gedownload heeft nog vers op haar computer heeft staan, die de buurman heel vriendelijk op een usb-stick heeft gezet en nu in mijn e-reader staan. Ruim drieduizend (!!!) boeken.
En heel divers zag ik. Zo ben ik boeken tegen gekomen waarvan ik járen geleden al eens gezegd heb dat ik die lezen wou, maar waar het uiteraard nooit van gekomen is. Andere boeken die ik onlangs nog tegenkwam in een kwartaalcatalogus van de ECI staan in mijn nieuwe e-reader.
Ik voel me zo happy. Gisteravond heb ik zitten snuffelen in één of ander medische encyclopedie van de Mayo Clinic. Waardoor ik nu precies weet wat ik moet doen als ik mezelf aan een strijkijzer brand.
Ook de verschillen tussen een herseninfarct en een hersenbloeding staat er in beschreven en de symptomen die men dan vertoont.
En wat te denken van de boeken van Peter R. de Vries?? Nooit gedacht dat ik die nog eens lezen zou. Ten eerste omdat ik Peterrrrrrr een arrogante snuiter vind, maar ook omdat ik het zonde van mijn geld zou vinden om een boek van hem te kopen. Maar ik hoef geen euries aan Peter uit te geven, want hij staat in mijn e-reader. Boeken van Tess Gerritsen (één van mijn favorieten) zag ik in het lijstje voorbij komen, maar ook Midas Dekker en Martin Brill.
Zoals ik al zei; heel divers allemaal.

Nu heb ik nog een drietal gewone boeken op het nachtkastje liggen, dus die moet ik eerst lezen. Eén ervan is van Karin Slaughter en gelukkig ben ik al halverwege het boek. De andere is van Herman Koch, maar dat boek staat ook in het lijstje van de e-reader en het andere boek is dat van een kennis en eigenlijk heb ik geen flauw idee wat voor boek dat is.
Maar mocht je twijfelen of je een e-reader wilt aanschaffen, dan zou ik nu meteen naar de Blokker gaan. Een mooi apparaat met leeslampje (en voor de fotoliefhebbers en muziekfanaten; ja, je kan deze e-reader helemaal naar je eigen smaak indelen met foto's en muziek).

Veel leesplezier allemaal.  

kuur

En het is weer zover; ik ben weer aangesloten op het infuus voor een gezellige antibioticakuur.
Als je bedenkt dat ik een week ná het be-eindigen van mijn laatste kuur alweer een ziek gevoel had, ben ik blij dat ik het uiteindelijk toch nog vijf weken zonder heb weten uit te houden.
Leuk is anders natuurlijk, maar goed; het is niet anders en waar ik zéker heel blij om ben; ik mag de kuur gewoon thuis doen.
Eerlijk gezegd was ik bang dat de longarts zou zeggen dat hij me liever zou opnemen, gezien die vijf weken, en hij pruttelde ook wel iets tegen met de vraag of ik niet liever in het ziekenhuis wou opstarten, maar na mijn resolute NEE hield hij verder z'n mond.
Ik ben erachter gekomen dat slaap heel veel doet. Of liever gezegd; het tekort aan slaap.
Vorige week voelde ik me belabberd. Ik was hele nachten wakker omdat ik van alles hoorde en voelde kraken, piepen, sissen en tjilpen in mijn borstkas. Ik had hoestbuien van hier tot Jeruzalem en wat ik ook deed; niets hielp. De extra sterke koffie, die doorgaans nog wel eens wil helpen deed niets. Het extra inhaleren leek de boel alleen maar te verergeren, slokjes water hielp maar voor even.
Zodra ik rechtop ging zitten leek het wat beter te gaan, maar zodra ik me weer plat op bed vleidde begon de ellende weer van voren af aan.

Omdat dit probleem alleen maar voordoet als ik weer richting een kuur stieffel had ik bij een vorig polibezoek al aan mijn longarts gevraagd of ik misschien allergisch kon zijn voor de Combivent óf dat de Combivent een hoestprikkel kon uitlokken, want doorgaans beginnen de problemen zodra ik met de laatste vernevelsessie van de dag bezig ben.
Ik heb er zelf nooit zo op gelet omdat de laatste vernevelsessie altijd op bed gebeurd, terwijl ik dan een boek lees. Eigenlijk noem ik dat moment ook wel mijn  relaxmoment.  Het rustgevende brommen van mijn Porta-Neb terwijl ik ondertussen een boek lees. Het laatste wat me dan opvalt is een hoestbui....
Het was Albert die mij attendeerde op mijn hoestbuien die ontstaan tijdens die verneveling.
Zaterdag, na wederom een slapeloze, hoestende nacht achter de rug te hebben, adviseerde hij mij om die laatste inhalatie maar eens over te slaan.
Ik herinnerde me plots mijn gesprekje met de longarts die mij vertelde dat ik absoluut niet allergisch voor de Combivent kon zijn, maar mij desalniettemin een pufje voorschreef die ik mocht proberen om te kijken of dát beter ging dan die laatste verneveling.
Ik had dat pufje opgehaald bij de apotheek en het vervolgens in mijn medicijnkast weg gelegd. Misschien werd het wel eens tijd om het pufje uit te proberen...:-)
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik inhaleerde het goedje via de voorzetkamer en zat wat verloren op bed te koekeloeren. Normaliter was dít mijn relaxmomentje, met de brommende Porta-Neb. Albert zette zoals altijd de tv aan en zapte de zenders langs. Ik kán gewoonweg niet lezen met het geluid van de tv op de achtergrond. Ik kan sowieso niet lezen als ik mensen hoor praten. Dan kan ik me simpelweg niet concentreren.
En dus ging ik meteen liggen. Gek genoeg hoorde ik niks tjilpen, kraken of piepen en bleef het rustig in mijn borstkas. Hetzelfde geldt voor de hoestbuien. Nagenoeg niets. Zou de Combivent dan echt deels schuld hebben aan mijn hoestbuien??
Ik heb die nacht heerlijk geslapen, en Albert met mij.
Gek hoe belangrijk een nachtje goed doorslapen is. Ik voelde me zondag stukken beter dan de dag daarvoor, toen ik me brak en ellendig voelde van wéér een nacht doorhalen.
De nachten dáárop begon ik héél langzaamaan weer meer te kuchen en te hoesten. En als ik op mijn linkerzij lig hoor ik ook weer rochelende geluiden. Hoe irritant!!!
Kortom; een belletje richting Groningen om een kuurtje los te peuteren was geen overbodige luxe.

En dus heeft Albert mij vanavond aangesloten om de infectie weer te lijf te gaan.
De vorige kuur was er vooral één van bijwerkingen en ik hoop van ganse harte dat me dat deze keer bespaard blijft. Want anders duren die drie weken behoorlijk lang.
En als ik dan ook nog eens de nachten gewoon slapend door mag brengen; ben ik een heel gelukkig mens.

En het is november.....

Het is november en ik zie dat ik in oktober maar twee keer een blogje heb geschreven. Foei Alie. Ik zal proberen hier wat vaker te bloggen.
Sinds mijn laatste blog is er natuurlijk wel het één en ander  gebeurd. Ten eerste natuurlijk ons uitje met de buurt naar Preston Palace, waarover ik de vorige keer ook al schreef.
Het was in één woord ge-wel-dig en ik kan het ook iedereen aanraden om daar eens naar toe te gaan. Ook leuk voor de mensen onder ons die kinderen hebben, want er is voor elke leeftijd wel vertier.
We hebben enorm gelachen en veel plezier gehad en het is zeker voor herhaling vatbaar. Dít zijn nu wel de dingetjes waar ik héél lang op teren kan. Zálig toch??

Een paar dagen later vierde ik mijn zevenendertigste verjaardag en wat ben ik goed verwend zeg.
De verjaardag voor onze buurt (hetzelfde groepjes waarmee we naar Preston Palace zijn geweest) zou de vrijdag daarop komen. Maar ik was nog niet helemaal bij gekomen van de woensdag toen ik écht jarig was en daarom werd besloten om dit feestje maar even te verzetten. Zoals het er nu naar uitziet gaan we dit aanstaande vrijdag met de buurt nog vieren.

Een deel van het verjaardagsgeld heb ik goed besteed; namelijk aan mijn nieuwste hobby; het kaarten maken. Vorige week zijn Albert en ik naar het mooie pittoreske Sleen gereden waar Art Journey, een hobbywinkel gespecialiseerd in stempels en stempeltechnieken, is gehuisvest.
Ik werd echt helemaal  wild  bij het zien van al die mooie stempels en andere spulletjes. De winkel is niet enorm groot, en al helemaal niet als je ook nog eens gebruik maakt van een rolstoel, maar het lijkt wel alsof álles op stempelgebied aanwezig, dan wel te koop is.
Ik had voor mezelf een limiet aan geld meegenomen, want ik ken mezelf; had ik al mijn verjaardagsgeld meegenomen, was ook alles op gegaan aan spulletjes en prullaria.
Mijn  nieuwe  hobby krijgt dus al behoorlijk wat vorm...!! En ik freubel er vol enthousiasme op los.

Wat mijn gezondheid betreft gaat het een beetje zoals altijd; op en neer. De ene dag voel ik me kiplekker terwijl ik de dag daarna mezelf als gesloopt beschouw. Ik ben nu vijf weken kuurloos en ik moet zeggen; ik ben niet geheel ontevreden, maar laat ik dit voor de zekerheid maar meteen afkloppen.
Sinds het afgelopen weekend hoest ik behoorlijk wat meer, maar het opgehoeste sputum heeft geen verontrustende kleur.
Volgende week mag ik mij weer op de CF-poli melden en zullen we zien wat er gezegd gaat worden. Het praatje bij de longarts boeit me niet zo heel veel en nu ik dit zo lees klinkt dat wel héél onaardig, maar wat ik bedoel te zeggen is; ik vind de uitslag van de longfunctie minstens zo belangrijk. De arts kan wel zeggen dat het goed gaat, maar als ik belabberd blaas zegt dat hele praatje van de longarts ook niet zoveel meer.
Ik ga momenteel meer op de cijfers en harde feiten af en neem het kletspraatje met de arts gewoon op de koop toe. Dat klinkt waarschijnlijk wel wat hard, maar ik heb daar gewoon het beste gevoel bij.

Verder houdt de euro-crisis Europa in z'n greep en hoor je de laatste paar dagen alleen nog maar het trieste nieuws over de Angolese Mauro, die hier helemaal alleen naar toe kwam, zich de Nederlandse taal eigen maakte en nu, nu hij achttien is geworden, uitgezet zal worden. Ik vind het een in- en in verdrietig verhaal.
Er schijnt ook een discussie over het wél of niet halen van de griepprik, gaande te zijn. Ben benieuwd hoe andere chronisch zieken er over denken. Ik krijg de griepprik al m'n hele leven. Als klein meisje kreeg ik een halve dosering, later kreeg ik, net als de volwassenen, een hele dosering. Ik heb nooit en te nimmer getwijfeld aan die griepprik.
Wél werd ik als klein meisje zijnde altijd ziek van de griepprik. En als mijn moeder dit aan de kinderarts voorlegde bleef de beste man maar herhalen dat dát niet mogelijk was. Gelukkig ben ik daar over heen gegroeid lijkt het. Op een stijve, pijnlijke arm na merk ik doorgaans niets meer van die hele prik.
En dan denk ik maar weer; liever de gedachte dat ik beschermd ben, dan de hele winter bang moeten zijn dat ik de griep krijg. Niet waar??

Nu alweer ietsjes ziekig....????

Amper een week na het beëindigen van mijn laatste iv-kuur en ik begin me alweer wat zieker te voelen.
Ik merk het vooral aan mijn hoestbuien 's nachts en het feit dat ik bij inspanning weer behoorlijk sneller benauwd raak. Afgelopen nacht heb ik wéér eens behoorlijk lopen spoken. Ik hoest veel, heel veel vieze sputum op en het lijkt maar alsof er geen einde aan komt. Ooit heb ik de bodem toch wel een keer bereikt??
Moeten die longen van mij een keertje leeg zijn??
Ik kan maar één ding concluderen, en dat is wat ik vorige week al een beetje dacht; de kuur heeft niet voldoende geholpen. Nu is dat een beetje moeilijk te bepalen bij mij. Vreemd genoeg begin ik steevast in de derde week van het kuren altijd weer te hoesten. Geen productieve hoest, meer een kriebelhoest. En daarom heb ik zélf altijd het idee dat het een vorm van irritatie is. Of een allergie, al zeggen de heren doktoren in het UMCG dat dát niet het geval is.
Hoe het ook zij, de derde week staat garant voor meer hoesten. Ik maak me daar eigenlijk nooit zorgen om, want zodra ik met de kuur stop, stopt het kriebelende hoesten ook. Vandaar mijn gedachte dat het hier om irritatie of allergie gaat...:-)
Het verschil nu met al die andere keren is dat ik nu blijf  hoesten. Het is niet, zoals anders, afgenomen en gestopt. Ik hoest nog steeds en het lijkt nu zelfs wat erger dan vorige week te zijn.

En eigelijk komt me dat bar slecht uit. Al moet ik bekennen dat het nooit goed uitkomt natuurlijk.
Maar oktober is voor ons een drukke maand.
Ten eerste gaan we het aankomende weekend met een aantal buren (we zijn met z'n tienen) naar Preston Palace in Almelo. Dat is een oud ziekenhuis dat omgebouwd is tot een overdekte evenementenhal. Ik ben er nog nooit geweest, maar heb al zoveel enthousiaste verhalen gehoord van die en gene dat ik er gigantisch veel zin in heb.
We gaan 1 nacht, wat inhoud dat we zaterdagmiddag in kunnen checken en zondagmorgen dus weer uitchecken. De rest van die zaterdag kunnen we dus doen en laten wat we willen. Eten en drinken zit bij de prijs inbegrepen. En als de lampen 's nachts uitgaan hoef je niet eerst Almelo nog in, Preston Palace is dus ook een hotel. We rollen zo ons hotelbedje in.
Er is een indoor-kermis, een bowlingbaan, een bioscoop, kroegjes in de 'kroegenstraat' en allerlei restaurantjes. Eigenlijk is het dus vertier voor iedereen. Ik ken zelfs mensen die op een saaie, koude of regenachtige zondag een middagje met hun kids naar Preston Palace gaan.
Even waren we bang dat Medidis, de zuurstofleverancier, moeilijk zou gaan doen, maar gelukkig viel dat enorm mee en is alles keurig geregeld.

Zondag, maandag en dinsdag heb ik tijd om bij te komen van ons uitje met de gezelligste buurt van Nederland. Want woensdag ben ik jarig en vier ik mijn zevenendertigste verjaardag. 's Avonds en 's middags zal er visite komen, wat altijd reuze gezellig is, maar er ook voor zorgt dat ik de dagen daarna gevloerd ben.
Het lag in de bedoeling om de buurtgenoten, waar we veel mee omgaan, te vragen voor de vrijdagavond, maar ik vrees dat dát misschien toch iets té vlot na de eigenlijke verjaardag is. Het lijkt me beter om dat even naar een later tijdstip te verzetten.
Zaterdag heeft Albert z'n eerste beurs. Namelijk van de ondernemersvereniging van Valthermond die onlangs nieuw leven is ingeblazen. Om dit te vieren is besloten om met andere Valthermondse ondernemingen een beurs te houden, waar hopelijk de inwoners van Valthermond en omstreken een kijkje komen nemen om zo te zien wat de handelsvereniging van Valthermond allemaal te bieden heeft. Wat we namelijk niet wisten was dat er ruim negentig bedrijven/bedrijfjes geregistreerd staan bij de kamer van koophandel. En dát allemaal in in ons kleine Valthermond.
Natuurlijk wil ik ook even m'n neus op die beurs laten zien. Even kijken wie iedereen is en hoe het allemaal loopt. Want naast Albert staat ook mijn nichtje met haar schoonheidssalon en één van onze buren met zíjn onderneming op de beurs.
Gelukkig is het daarna een kleine week rustig en heb ik alle tijd om weer lekker bij te komen en op te laden voor het volgende feestje.

En daarom hoop ik dat het hoesten, de sputum, benauwdheid en hangerig zijn, van korte duur zal zijn. Dat ik me wat lekkerder voel als we naar Almelo gaan en op mijn verjaardag ook geen ingezakte pudding-figuur zal slaan. 

Twee kaarten bewerkt met embossingpoeder

Even een tijdje uit de ether geweest. Mede door een kuur en ik me daar niet helemaal lekker door voelde. Ik heb in die tijd mijn Hyvesblog bij gehouden maar had niet meer de puf en energie om deze blog up to date te houden, dus sorry daarvoor.

Ik had nog wel een paar kaarten liggen en die deel ik graag met jullie.

Bovenstaande kaart is simpel; ik heb papicolorpapier gescheurd, gestempeld met embossingink en daarna met witte embossingpoeder bestrooid. Een scrappingfloss met knoop maken de kaart compleet.

Hetzelfde verhaal als het eerste kaartje. Bestempeld met embossingink, embossingpoeder en daarna geblended met distressink (peeled paint, barn door en wilde honey). Met de Pearl Pen van Viva pareltjes op bloemetjes gezet.
Kaart met afbeelding op blauwe dubbele kaart geplakt en af gemaakt met groene organzalint.

september; tv-seizoen

Hoewel we de afgelopen zomer nauwelijks een zomer noemen konden, zijn we officieel de herfstmaand in geslopen.

Nauwelijks merkbaar want de zomer was één grote aanfluiting en met een enkel zonnige dag tussendoor was het weer bar en boos.

Je merkt nu ook aan alles dat de herfst zijn intrede heeft gemaakt; de dagen zijn aanzienlijk korter. En als het niet regent en je ‘s avonds tóch even buiten zit voelt alles al vrij snel klam en nattig aan.

En natuurlijk is het spinnenseizoen weer voor officieel geopend. De dikke joekels komen weer tevoorschijn en dat heeft álles met de herfst te maken. En dat vind ik persoonlijk wat minder leuk….

Maar wat absoluut fijn is, is dat het nieuwe televisieseizoen vanavond ook weer van start gaat.

Te beginnen (uiteraard!!) met all time favorite Goede Tijden Slechte Tijden. Eíndelijk zullen we zien hoe het afloopt met Nina en Noud, nadat Wiet als een idioot begon te schieten op het huwelijksfeest van eerder genoemden. Wie komen er geschonden en ongeschonden uit de feesttent?? En hoe loopt het af met die rare Tineke, alias Tanja, die voor de zomer ontmaskerd werd én wat heeft ze in hemelsnaam met Jeff uitgespookt. Die arme lieverd is met de Noorderzon verdwenen en niemand weet waar hij is of waar hij uithangt.

Spannende tijden dus….

Vanavond begint ook Fort Boyard weer. En wat lijkt me dat leuk om weer eens te zien. Twintig jaar geleden werd het ook uitgezonden en toen vond ik het een erg leuk programma om naar te kijken. Het is natuurlijk de vraag of het nóg net zo leuk als toen is, maar ik ga zeker kijken!!

En wat te denken van Waar Is De Mol?? Nieuwe afleveringen met dus ook nieuwe gasten. Lijkt me leuk om te zien waar ze dit jaar allemaal weer naar toe gaan.

Woensdagavond is bij mij Criminal Minds-avond. De laatste tijd werden er echter alleen herhalingen uitgezonden en dus keek ik naar andere programma’s. Gisteren werd echter gemeld dat vanaf woensdag word gestart met het uitzenden van nieuwe afleveringen. Joepie!!!! Spannend.

Dus ook al is september, dé herfstmaand, begonnen en betekend dit het einde van de zomer; er zitten ook altijd weer leuke kanten aan deze periode.

En voor iedereen die vanavond weer GTST gaat kijken; veel kijkplezier gewenst.

Kaarten

Het is een tijdje stil geweest vanaf deze kant.
Dat wil overigens niet zeggen dat er helemaal niets gebeurd is. Ik ben momenteel weer wat vaker op Hyves te vinden en kijk nu ook weer met enige regelmaat op Facebook. Dus lag dit even stil.

Tussen de 'normale' (lees; standaard) dingen door heb ik me vooral erg bezig gehouden met m'n nieuwste hobby; namelijk het maken van kaartjes.
Na járen van freubelen met kraaltjes, slotjes, kettelstiften, elastiek, etc etc, had ik het helemaal gehad met deze hobby. Ik had er overigens wel behoorlijk in geïnvesteerd maar wat heb je eraan als je er niets meer mee doet of, zoals in mijn geval, een ergernis begint te worden.
Dus ik heb de boel eens bekeken, weg gegooid wat weg kon, alles op de gevoelige plaat vast gelegd en verkocht via Marktplaats aan mensen in Gelderland.
Met mijn nieuw verworven rijkdom heb ik wat spullen gekocht die ik noodzakelijk acht voor mijn nieuwe hobby. En ik ben er inmiddels achter; ook dít is een duur grapje.

Van Albert heb ik, voor ons trouwen (20 augustus waren we 12 jaar getrouwd) een Cuttlebug gekregen. Een wat Alie???? Een Cuttlebug.
Het is een apparaatje waar je, met behulp van mallen, figuurtjes uit kunt snijden en vervolgens de figuurtjes kunt embossen. Tien jaar geleden was dat nog monnikenwerk, want je moest het allemaal handmatig doen, nu is daar dus de Cuttlebug. En wat een prachtig apparaat. Ik ben er helemaal verliefd op.
Naast het uitsnijden en embossen  ben ik in de ban geraakt van het stempelen. En sommige stempels moeten ingekleurd worden wat dus betekend dat we inkt in huis moeten halen.
Maar ja, wat heb je nu aan één of twee kleuren?? Daar begin je niet zoveel mee, dus dan moeten we gelijk een stuk of zes inktdoosjes kopen. Ik had namelijk eerst enkel een doosje zwarte inkt (voor het stempelen) en rood. Nou ja, een rode boom, rood gras, rode wolken, en ga zo maar door, dat lijkt toch niet zo heel mooi is mijn bescheiden mening. Dus ik heb nu een aantal inktdoosjes in huis met de hoofdkleuren zeg maar. Zodat ik wat meer keuzemogelijkheden heb als er gekleurd moet worden.
Nu ik dit zo schrijf merk ik wel hoe vreemd het moet klinken voor de buitenstaander; een zesendertigjarige vrouw die stempelt en met inkt haar tekeningen inkleurt. Klinkt behoorlijk ernstig nietwaar???

Maar ik heb een aantal voorbeelden gevonden en geloof me, als je die ziet krijg je spontaan zin om zelf bezig te gaan. Petra Tillman bijvoorbeeld. Zij maakt echt prachtige kaarten en dankzij een paar tips van haar zijde weet ik nu ook hoe ik bepaalde zaken moet aanpakken. Dus bedankt Petra.
Een ander fervent kaartenmaakster is Godelieve Tijskens. Ik sta iedere keer weer verbaasd van haar creaties. Prachtig vind ik het. Ik hoop ooit nog eens zulke mooie kaarten te kunnen maken, want wat deze twee dames doen vind ik bewonderingswaardig.

Maar hoe mooi en leuk ook, ik vind het enerzijds ook vermoeiend. Het inkleuren van de stempels heeft iets rustgevends maar de juiste stempel zoeken in die enorme (inmiddels goedgevulde) curverbox met kaartbenodigdheden en alles ook weer zo netjes mogelijk terug proppen heeft iets *zucht* vermoeiends.
En dus lijkt het ons nuttig om één van de slaapkamers boven, die beide niet in gebruik zijn, om te toveren tot Alie's hobbyhok. Enig nadelig puntje is natuurlijk dat we vanwege mijn gezondheid alles gelijkvloers hebben. In feite hoef ik niet meer boven te zijn, godzijdank. Want dát is gewoon een crime geworden. Maar het is ook niet bepaald handig meer om mijn hobby beneden uit te voeren. Althans; wil ik daar een goed overzicht over houden. En dát wil ik.
En dus zijn we  aan het overdenken of het misschien een goed idee is om een traplift aan te schaffen. Geen gloednieuwe hoor, want dat vind ik weer zonde van de euries.
Maar Marktplaats is bijvoorbeeld een goed begin om te zoeken.
Met een hobbykamer boven hoef ik niet alles gelijk op te ruimen, maar mag en kan ik de boel even de boel laten. Heb ik even geen zin meer, ik hoef me dan niet gelijk druk te maken om de spullen op te ruimen want niemand heeft er last van. Nu is het bijvoorbeeld al twee keer gebeurd dat we bij de salontafel onze warme maaltijd hebben genuttigd omdat de eethoek bezaaid lag met troepjes, kaartjes, papier enz. enz. Nu vind ik dat eten bij onze salontafel wel gezellig, maar Albert vind het wat minder leuk.

Ik kreeg laatst de vraag waarom ik in hemelsnaam de kraaltjes had verkocht en er weer een andere hobby voor had opgezocht. Simpel; je moet tóch iets te doen hebben. Ik vind freubelen erg leuk en ja, ik verstuur graag en regelmatig kaartjes. Dan sla ik toch twee vliegen in één klap??

Rest mij nog om een paar kaartjes te laten zien waar ik hard op heb zitten zwoegen en ploeteren. Misschien nog niet het beoogde resultaat, maar het begin is er.