Een oudje... (deel 1)

Jullie weten dat ik zo nu en dan een oude blog plaats die ik ooit eens op mijn Hyves-account heb geplaatst. Ook nu plaats ik een oude blog. Of liever gezegd; twee oude blogs, want eigenlijk horen ze bij elkaar. 
Het gaat over één van mijn eerder geplaatste PAC's. Een moeizame operatie en in de tweede blog beschrijf ik dus de gevolgen van de operatie. 
De eerste blog is geschreven op 19 april 2008, de tweede eind april. 


 Oke, ik ben weer thuis na een aantal daagjes Groningen.
Ik zag er als een berg tegenop en niet voor niets, zo blijkt nu achteraf.
Ik werd op een vier-persoonskamer geinstalleerd met een prachtig uitzicht over de Oosterparkwijk van Groningen. Tegenover mij lagen twee oude besjes. Eén van vierenzeventig die sinds twee weken in Zeist woont, en een vrouw van zeventig uit Muntendam. Het vrouwtje uit Zeist was een heerlijk vrolijk mens, die ondanks dat ze daar lag omdat er twee borsten waren afgezet, een hele positieve instelling had. Kijk dáár houd ik wel van.
Het andere vrouwtje uit Muntendam zat duidelijk op de klaagstoel. Op melodramatische toon vertelde ze ons dat ze COPD en diabetis heeft en dan ze ook 'al' last heeft van botontkalking (ja, wie niet op die leeftijd...???). Vervolgens krijgen we de medische status van haar zoon te horen (reuma) en dat van haar overleden man (hartkwaal). Als ze ook nog de kwalen van haar huisarts aan haalt (die al geruime tijd in de ziektewet zit), heb ik het al helemaal gehad.
Het is duidelijk; ik MOET televisie, anders kom ik die twee dagen écht niet door...:-} En gelukkig word de televisie nog diezelfde dag aangesloten en verberg ik me achter een koptelefoon terwijl ik héél ergens in de verte de neuzelende toon van Muntendam hoor.
Ik wil echt niet onaardig overkomen, maar eigenlijk kan ik er na dertien jaar, volwassen afdeling, niet meer zo goed tegen de mensen die in zelfmedelijden zwelgen.
Ze werken me simpelweg op m'n zenuwen.
Tussen alle bedrijven door mocht ik mij melden bij de anesthesie en vervolgens kwam de longarts nog even langs en één van de chirurgen die bij mij de VAP zouden plaatsen. Deze laatste leek erg veel op prinses Mariléne en daarom noem ik haar dokter Mariléne.
Eigenlijk is iedereen het er over eens, het moet onder plaatselijke verdoving gebeuren. Ik ben het daar uiteraard roerend mee eens, maar merk wel dat ik donderdagochtend de hele ochtend misselijk van de zenuwen ben. Ik kan de nare herinneringen aan het plaatsen van VAP nummer vier maar niet uit mijn hoofd zetten en ben diep in mijn hart bang dat de operatie ook deze keer weer een klein drama voor mij zal worden.
Dan komt professor Hoekstra binnen. Een oudere chirurg die dokter Mariléne gaat assisteren bij de ingreep. Hij wil mijn oude VAP even zien en voelen en na al dit druk- en knijpwerk knikt hij. 'Ik kan me voorstellen dat dit een probleem is om aan te prikken.' Hij hoort mijn idee aan om het kastje een centimeter of wat te verplaatsen, maar zegt dan meteen; 'dit moet wel onder narcose gebeuren. Anders gaat dit een kwelling voor u worden.'
Chipperdechips.....!! Dat hoor ik nu dus niet graag. Maar het vreemde is dat mijn zenuwen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik heb er blijkbaar vrede mee.
Om kwart voor twaalf hijst de verpleging mij in mijn OK-jasje en ga ik naar de derde verdieping waar al het snijwerk plaats vind.
Ik hoor van Sonja, de anesthesiste, dat er bij mijn operatie drie anesthesisten aanwezig zullen zijn en dat geeft ook wel weer een vertrouwd gevoel. Ik vraag haar om me asjeblieft héél goed in de gaten te houden en dat beloofd ze.
Daarna hoorde ik een vrolijk 'welterusten Alie' en ben ik dus in slaap gevallen.

Ik word wakker van een man die mij op mijn wang tikt. 'Hallo, wakker worden.'
'Hallo, ik ben wakker', mompel ik suf. Ik draai mijn hoofd en zie tussen mijn wimpers door dat het na zessen is. 'Je hebt een hele lage saturatie, dus we willen je hier even houden.' Ik knik maar besef het eigenlijk niet echt.
Een paar tellen later hoor ik een bekende stem. Het is Jeanet Dik, een verpleegkundige die járen op de longafdeling heeft gewerkt, zelfs nog een poosje CF-verpleegkundige is geweest en nu dus blijkbaar op de OK werkt.
'Hey Alie, wat doe jij nu hier?' rateld ze. Versufd leg ik uit dat ik weer aan mijn VAP ben geholpen. Als ik vraag hoe het met haar gaat hoor ik dat ze inmiddels getrouwd is en zelfs een dochtertje heeft. Nou ja, zólang is het toch nog niet geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien??
Blijkbaar wel dus.
Ik vraag haar naar Albert en ze loopt naar de telefoon om de verpleegafdeling te bellen dat Albert moet komen. Jeanet haar dienst zit erop en dus neemt ze afscheid met de woorden; 'doe je rustig aan? En doe de groetjes even aan Albert van mij.'
Even later hoor ik de overbekende stem van mijn lieffie. Die trouw, zoals altijd, naast mijn bed gaat zitten. Ik mompel dat ik misselijk ben en Albert geeft dit door aan de verpleger die Alex heet. Ik krijg iets ingespoten tegen de misselijkheid.
De uitslaapkamer is er niet gerust op dat mijn saturatie maar laag blijft en roept de longarts er weer bij.
Die komt kijken en neemt wat instructies met Alex door. Ik mag vernevelen. Met maar liefst drie soorten. Vervelend als je zo moe als een hond bent en je moet ook nog je hoofd erbij houden. Nou ja goed, vredespijp in de mond en lurken maar.
De saturatie schommelt op en neer en daardoor gaan er steeds, blijkbaar, toeters en bellen achter mijn bed af. Ik hoor het achteraf allemaal van Albert want ik kan me er dus helemaal niks meer van herinneren.
Het duurt lang, erg lang voor ik terug naar de afdeling mag. Het is inmiddels half negen als ik 'optimaal' genoeg ben en Alex en iemand van de verpleegafdeling brengen mij terug.
Muntendam roept; 'hè hè, dáár ben je. Ik dacht al, dat is helemaal mis.'
In heerlijk plat Gronings begint ze over haar eigen operatie die ook zo lang heeft geduurd en dat de ruggeprik vre-se-lijk was. *zucht* Ik ben weer terug.
Het plaatsen van mijn VAP heeft drie uur geduurd, meld professor Hoekstra mij gisterochtend. 'Je hebt ons drie uren bezig gehouden jongedame. Ik had het zweet op mijn voorhoofd staan,' grapt ie.
Daarna heb ik dus nog een uur of vier op de uitslaapkamer doorgebracht omdat mijn longen toch een behoorlijke knauw van de narcose hebben gekregen.
Al met al was het dus voor het operatieteam geen pretje om mij op hun tafel te hebben gehad.
Het zet me toch wel even behoorlijk aan het denken. Dít moet dus nu ook echt de laatste VAP zijn. Ik weet zeker dat na afgelopen donderdag niemand mij nog een narcose durft te geven en het plaatsen van een VAP zonder narcose is helaas ook niet meer te doen.
Ik ben erg blij dat ie eindelijk zit en dat hij het ook nog maar heel lang mag blijven doen.
Op dit moment voel ik mij nog steeds niet lekker. Ik had afgelopen nacht koorts en was erg kortademig daardoor.
Nu dus hopen dat dit even een tijdelijke tegenvaller is en dat ik snel weer de oude 'ik' ben.