En ik ben er erg blij mee. Niet met de temperaturen die ze overigens het aankomende weekend voorspellen, want twaalf graden is weer een beetje té koud.
En dat is nu net het punt in ons koude kikkerlandje; het is gelijk zo abnormaal. Waarom zo'n enorm drastische overgang. Híer worden mensen juist ziek door.
De hitte had van mij een soort van kever gemaakt. Overdag lekker in huis, voor de ventilator, en 's avonds, zodra de temperaturen naar aangenaam zakten, kwam ik onder die steen vandaan.
Als kind had ik geen moeite met warmte, maar als volwassene des te meer. Dat komt omdat ik me, met temperaturen boven de vierentwintig graden ziek ga voelen. Ik voel me dan compleet niet lekker. En als de luchtvochtigheid ook nog eens hoog is, is het feestje voor mij compleet....., want dan hap ik ook nog eens naar lucht als een vis op het droge.
Ik kan dan ook erg chagrijnig worden van mensen die roepen dat we niet mogen klagen omdat we nu eindelijk eens mooi weer hebben. Ja ammehoela, dat zijn dan wel de mensen die prima functioneren in de hitte en op hun best zijn als de zon keihard op hun snoet en lijf straalt.
Temperaturen die zo rond de drieëntwintig graden liggen, liggen mij het best. Okay, dán kan je naar alle waarschijnlijkheid 's avonds niet zo lang meer buiten zitten, maar is het in ieders geval overdag goed toeven in de tuin.
Sinds vorige week ben ik met een intraveneuze kuur bezig en dat is de tweede reden waarom ik me niet in het zonnetje laat zien. Ooit heb ik eens tijdens een iv-kuur met mijn benen in het zonnetje gezeten. Niet eens met mijn gezicht ofzo. Maar wat heb ik een jeuk en pijn gehad. Mijn benen waren vuur-, en vuurrood. Alsof ze verbrand waren. Dat verbaasde mij in eerste instantie, want ik verbrand eigenlijk nooit. Ik word ook niet bruin. Ik blijf altijd...tja, wit.
Dat ik toen zulke rode benen had verbaasde me. En toen begon de jeuk. En de pijn. Alsof mijn benen in de fik stonden. Het was echt heel naar.
De overbuurvrouw van toen had gelukkig mentholpoeder in huis en kwam daarmee de straat over. Dat hielp enigszins, maar ik wist toen wel dat ik NOOIT meer tijdens een antibioticakuur in het zonnetje mag gaan zitten. Er zullen wellicht antibiotica zijn die deze reactie niet geven, maar ik probeer het liever niet uit.
Gisteren moest ik naar de huisarts voor het prikken van een Tobra-spiegel.
Omdat het de dag daarvoor nog zo bloedwarm was, had ik een hemd met spaghettigbandjes aan getrokken.
Maar geloof het of niet, ik vond het kil buiten. Het was kwart voor acht en ik had kippenvel op mijn armen en schouders. Dus eenmaal weer thuis tóch maar een t-shirt opgezocht. Blijkbaar is de tijd van hemdjes dragen weer even voorbij.
Afgelopen nacht hebben we ook voor het eerst in twee weken tijd de plafondventilator op onze slaapkamer niet aan gehad. Die loeide namelijk de afgelopen tijd vierentwintig uur per dag. Het was de enige plek in ons huis waar het lekker koel was.
Maar goed, dan koelt het plots weer wat af en horen we dat het nog kouder gaat worden, met temperaturen die helemaal niet in de maand mei thuis horen.
En dat is wel erg jammer. Want de voorspelde twaalf graden dit weekend is natuurlijk weer het ander uiterste.
Helaas kunnen we nog steeds het weer niet zelf sturen en dus moeten we het maar nemen zoals het gaat. En hopen dat de aankomende koufront maar voor even is en dat we dan gewoon lekker richting de drieëntwintig graden kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten